Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Het is zover, of bijna toch (aanstaande vrijdag formeel), we laten de pandemie achter ons. Enig voorbehoud moeten we wel betrachten, tenslotte leek het er vorige zomer ook dat we de ellende achter ons konden laten en kijk wat er afgelopen herfst en deze winter gebeurde.
Maar laten we vooral vooruitkijken, naar het nieuwe open, het nieuwe begin van wat we al kenden van ervoor; de dag die je wist dat zou komen.
Hoe gaat dat? Na twee jaar thuis te hebben gewerkt kom je op je werk, wat onwennig van het reizen, al die mensen ineens om je heen, heel wat anders dan die schuine wand op zolder waaronder je je al die maanden hebt verstopt en vanwaar je de buitenwereld slechts via een schermpje binnen liet. Het volle station, de file met al die auto’s.
En dan je werk, het kantoor waar je bekende gezichten ziet, de een is wat beter door de afgelopen twee jaar gerold dan de ander, hier en daar zie je wat extra vetrolletjes onder shirts en truien, elders wat extra grijze haren.
En dat zijn dan de mensen die je kent, want in die twee jaar zijn er mensen verdwenen, elders gaan werken of, in een enkel verdrietig geval hebben ze de eindstreep niet gehaald. En er zijn dus ineens nieuwe collega’s. Sommigen ken je van gezicht van het scherm, anderen zijn volledig nieuw.
En ineens zit je weer in een kantoortuin met allemaal mensen, dicht bij elkaar, zonder mondkapje alsof er niets gebeurd is. Het geluidsniveau, de flauwe grappen, moeite met concentratie want zoveel prikkels ben je niet meer gewend.
Maar ook die heerlijke interactie, de fysieke reactie op dingen die je zegt en bespreekt, niet alleen een gezicht waaraan je iets kan aflezen. De kletspraatjes tussen de bedrijven door. Waar jij je via het scherm beperkte tot de inhoud en het onderwerp, daar is nu tijd en ruimte voor verdieping, voor contemplatie met anderen.
En daarna, wanneer je thuis komt en je aan je familie of vrienden weer wat te vertellen hebt, niet slechts de afspraken die gemaakt zijn, de onderwerpen die besproken zijn maar juist al die zaken eromheen, die er toe doen.
Er gaat een wereld open waar we aan zullen moeten wennen. De een wat meer dan de ander. Laten we hopen dat we snel weer gewend zijn en dat we niet opnieuw terug moeten vallen op al die maatregelen waarvan we nu zo blij zijn, dat ze voor bij zijn.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 152 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Heel blij mee maar met nodige achterdocht ook. Vlak voor gemeentelijke verkiezingen ook nog. Ruikt n beetje naar omkoperij. Maar goed, laten we hopen dat ik t mis heb en we ze voorgoed mogen verbranden. Al denk ik dat we alleen pauze krijgen.