Column(28): Humor begint met jezelf niet al te serieus te nemen

column nr: 28

Humor en geduld zijn de kamelen waarmee je door alle woestijnen kunt gaan. Ik ga maar met één kameel de woestijn in. Onze lieve Heer is mij, naast richtingsgevoel, ook vergeten geduld mee te geven. Maar toch ben ik een eind ermee gekomen al is de combinatie geen geduld en geen richtingsgevoel een ongelukkige combinatie.

Hans Klok was bij zomergasten, het was leuk. Ik moest opeens erg denken aan Tommy Cooper. Ik citeer: Hij is een van de grootste Engelse komieken van de twintigste eeuw. Tommy Cooper (1921-1984) had dat zeldzame vermogen mensen aan het lachen te maken met niks meer dan een struikelloopje, een plotselinge verwilderde blik, een onhandige zwaai met zijn kolenschoppen van handen.

Hij verpeste altijd zijn eigen trucs, maar door een of andere onhandige move lukte het uiteindelijk tot zijn eigen verbazing toch. En dan dat gezicht van hem erbij, mijn zus en ik kregen steevast de slappe lach. Mijn nuchtere moeder keek naar ons met grote verbazing, het was wel leuk maar zo leuk toch ook weer niet?…

De slappe lach…wanneer hadden jullie voor het laatst de slappe lach? Bij mij is het erg lang geleden, ik kan het me niet meer heugen.

Op de MMS (middelbare meisjesschool) zaten we met drie meiden op een bankje onze melk op te drinken. Het was een oud klooster, prachtig gebouw met doorlopende ramen over de verdiepingen. Wij zaten op de eerste verdieping. Marijke gooide per ongeluk haar melk om en dat liep zo langs de ramen naar beneden. Toen hebben we echt in onze broek gepiest. Arme leerkrachten met al die bakvissen…

Ik heb eens bij een cabaret zo ontzettend moeten lachen, dat de cabaretier tegen mij in de show zei: “Vind je het leuk?” Ik weet niet meer wie het was wel dat het een beschrijving was van een zeer ongemakkelijk situatie. Ongemakkelijke situaties… ik ben er goed in.

Mijn vriendin Roos woonde vierhoog in Vlaardingen en vroeg of we kwamen eten. Ze vroeg gelijk of mijn man kon helpen want de bel deed het niet. Ze moesten thuis zijn want er waren kijkers voor de caravan die te koop stond. De bel was gerepareerd en we zaten te eten. Toen gebeurde er een heleboel tegelijk. Ik zakte door de eetkamerstoel (afdankertje van schoonouders), de bel ging maar bleef bellen aan een stuk (niet goed gerepareerd). Roos had de slappe lach en zat op de WC met deur open. Ron doet de deur open en de koper van de caravan stond niet beneden, maar was al boven. Hij keek de gang is, zag mij in de kapotte stoel hangen, roos op de wc met de deur open en iedereen de slappe lach en de bel bleef gaan…

Het is zo leuk dat iedereen zo zijn eigen humor heeft. Herman Finkers is totaal anders dan Andre van Duin maar ik lach om allebei. Tegenwoordig heb je twitter. Ik kan echt opknappen van sommige verzamelde twitter berichten. Sommige mensen zijn zo gevat: toen in coronatijd de sauna’s weer open mochten: “Dat sauna al die tijd wel weer eens tijd worden. Waarom heb ik dit niet bedacht, denk ik dan.

Vroeger had je geen twitter, toen had je een buurman. In mijn geval Anton die als vertegenwoordiger veel in de Rotterdamse havens kwam. Hij kwam elke dag met nieuwe moppen, vaak heel flauw maar ook hele goede. Het gekke is dat ik me er geen een meer kan herinneren. In de tijd dat Jetje mijn kleindochter niet naar school kon door de lockdown en thuis les kreeg heb ik drie maanden lang iedere doordeweekse dag een mop van de dag gestuurd. Er zijn hele sites met kindermoppen, maar ik heb ze geloof ik wel allemaal gehad al had Jetje laatst een “nieuwe” mop voor me. Twee onderbroeken liggen in de wasmand zegt de een tegen de ander: ga jij nog op vakantie? Nee antwoorde de andere onderbroek: “ik ben al bruin genoeg”

De humor leg op straat meneer Sonneberg (uit een sketch van Wim Sonneveld) en zo is dat.

Ik kocht eens 20 grapefruits op de markt om voor een verjaardag een grote kan sap te maken. De marktkoopman vroeg toen: hier opeten of meenemen? Geweldig vind ik dat! Een vrolijke tramchauffeur die me begroet met ‘jonge dame’, een buschauffeur die de haltes zingend aankondigt, wat maken dit soort dingen het leven leuker!

Ik was eens met collega’s onderweg en we stonden op het station te wachten op een trein. Ik zei toen “dat is een knappe conducteur daar, die ga ik zoenen.” Zo gezegd zo gedaan. Mijn collega’s keken heel erg raar. De conducteur was een goede vriend en speelde gelukkig leuk mee!

We zaten eens te eten in Frankrijk, het eten liet erg lang op zich wachten. Mij meestal stille zwager zei zomaar uit het niks: Le coq est mort!

Vaak geciteerd!

Wat ik knap vind is als je een film of boek kunt maken over bijvoorbeeld de holocaust en het toch licht te houden door subtiele humor en hoop. La vita è Bella is een goed voorbeeld. Moederkruid van Carry Slee is een boek wat ik weggegooid heb. Het beschrijft de vreselijke jeugd van Carry zonder enig gevoel van humor, hoop of mededogen. Ik dacht echt “Joh, trut wat verbeeld jij je wel dat je al die ellende op mijn bordje legt zonder oplossing of troost.”

Sommige mensen vinden mijn humor te hard. Ik kan bijvoorbeeld tegen een kindje dat een beetje bang voor me is zeggen: je hoeft niet bang te zijn dat ik je opeet hoor. Ik heb net al een kindje opgegeten en heb geen trek. Of tegen mijn puberzoon van 14: ha pukkel, o ben jij dat Bas…Ik zag het niet, je zat achter je pukkel. Humor kan inderdaad hard zijn, of heel lief en subtiel. Of flauw zoals de grapjes van mijn vader, waar ik nu met weemoed aan terug denk. Hij zei bijvoorbeeld tegen mijn dochter die als vierjarige trots haar zwarte lakschoentjes liet zien: kunnen jullie geen hele schoenen betalen, hier zitten allemaal gaatjes in..

Het verhaal dat ik mijn rok verloor in een vol restaurant houden jullie tegoed, ik eindig met een citaat van Toon Hermans: Gevoel voor humor begint bij het gevoel voor verdriet.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗