column nr: 283

Eenzaam, depressief, suïcidaal. Het is een ketting van gemoedstoestanden die je niemand toewenst. Je moet er niet aandenken. Dat is dan ook precies wat de  ‘normale’ mens doet. Ben jij een ‘normaal’ mens ga dan maar eens bij jezelf na: hoe vaak neem jij tijd om er voor iemand te zijn? Die weduwe die je maar zelden op straat ziet. Die werkloze man die je alleen af en toe ziet bij de supermarkt als hij een halfje brood in de aanbieding en een blikje bier van het huismerk afrekent en zijn centen staat te tellen terwijl er achter hem een ongeduldige rij klanten staat. Die alleenstaande vrouw met drie kinderen.

Er zijn heden heel veel mensen die te kampen hebben met langdurige eenzaamheid wat leidt tot depressiviteit en erger. De oorzaken zijn divers: verborgen armoede, werkloosheid, ziekte chronische ziekte, verlies van een partner, een psychische of een fysieke aandoening, burn-out, langdurig medicijngebruik.

Er zijn ook in Maassluis velen die strijden tegen eenzaamheid. Het lijkt soms een epidemie die om zich heen grijpt en in wezen is dat ook zo. Die epidemie heeft diverse oorzaken: de 7×24 uur economie, het altijd online willen zijn, de smartphone, economische neergang zorgen voor permanente onrust en onzekerheid. Er gaan daardoor relaties kapot, er komen ziekten naar boven.

Tegengesteld daaraan wordt ons een rooskleurig beeld voorgeschoteld op televisie, in de bladen, op internet, reclamefolders, facebook, instagram wat ons doet verlangen erbij te horen. De mens wil nu eenmaal altijd bij een groep horen. Er zijn weinig echte einzelgängers. Dat maakt dat we ons eenzaam, mislukt en erger vinden als we ons nergens bij kunnen aansluiten.

Dat probleem is in de laatste veertig jaar ontstaan: de verregaande secularisatie (de ontkerkelijking) zorgde voor het losmaken uit een vertrouwde groep die bescherming en interactie bood. Aanvankelijk voelde dat als een bevrijding en velen storten zich in andere -ismen zoals socialisme, feminisme, liberalisme enzovoort. Dat bood een tijd houvast totdat de mensen inzagen dat de zingeving daarvan na een bepaalde tijd zijn charme verloor.

Ook het aansluitend tijdperk van zelfontplooiing heeft weinig goeds bijgedragen: we gaan voor ons eigen geluk, worden egoïstischer en maken minder tijd om met anderen te zijn. We leven nu in de tijd van de ‘maakbare maatschappij’, een wereldbeeld dat ons het idee geeft dat we zelf ons geluk kunnen maken en dat we anderen er wel bij kunnen gebruiken maar met wie we weinig connectie blijken te hebben…

En vanaf daar gaat het echt mis: Hoe geef je zin aan je bestaan, een (hoger) doel waardoor jij gemotiveerd bent en blijft? Waarvoor en met wie doe jij wat je doet?

We zien tegenwoordig overspannen middelbare scholieren, studenten met een burn-out, werkende twintigers met een carrière crisis of zonder uitzicht op een goede baan. Bovendien zijn velen er door tien jaar economische crisis financieel in die jaren flink achterop geraakt. Het doet bij al deze medemensen de vraag rijzen: Waar doe ik het in hemelsnaam voor? Al die mensen lopen het risico dat zij zich steeds eenzamer voelen, depressief worden, burn-out krijgen en het leven als niet zinvol ervaren.

Voeg daarbij degenen die door langdurige gezondheids problemen aan de kant staan. De ‘normale’ mens weet niet daarmee om te gaan. De uitgerangeerden staan op een zijspoor. We vallen ze niet lastig, want ze zullen vast niet kunnen meekomen. We vergeten hen en als we hen toevallig een keer spreken zijn we verbaasd dat ze nog niet hersteld zijn: “Meid, ben jij al twintig jaar ziek? Man, ben jij al tien jaar werkeloos? Buurvrouw, ik wist niet dat u al vijftien jaar weduwe was.”

En we gaan daarna gewoon weer verder met ons eigen verhaal, ons eigen leventje want dat is oneindig veel belangrijker. Belangrijker, omdat … Ja waarom eigenlijk?

Komende zaterdag is er een middag in De Ark waarop de winnaar van de gedichten wedstrijd met als thema “Eenzaam” bekend zal worden gemaakt. Ik ben juryvoorzitter en heb het genoegen de circa dertig inzendingen mede te mogen beoordelen. Ik heb ze afgelopen weekend gelezen. Ik kan je meegeven dat ieder gedicht – soms tussen de regels – een eigen verhaal vertelt en ze raken mij allemaal diep. ik had daarna een wandeling van een uur nodig om weer een beetje bij mezelf te komen. Ik vrees dat de ‘normale’ mens er weinig aangelegen is hoe het met die anderen is.

Ben jij een ‘normaal’ en gezond mens? Dan heb je mogelijk het einde van deze column niet eens gehaald. O ja dat vergat ik nog te melden: ik voel mezelf vaak ook een normaal mens.

Zullen wij proberen om met zijn allen er een minder leeg bestaan van te maken? Een zware opgave en we moeten het zelf doen, want de overheid doet het niet voor ons. Het kan nu nog vrijwillig.

 


 

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

8 Reacties

  1. Evelien
    8 juli 2019 at 21:08

    Dit artikel is goed om aandacht aan te schenken aan medemensen in je buurt….alle beetjes aandacht helpen.

    • 8 juli 2019 at 21:58

      deelt u hem ook op uw facebook tijdlijn?

  2. Irma Moekestorm
    8 juli 2019 at 11:53

    Een prachtige column over helaas zoveel triestigheid… Ik hoop dat het mag bijdragen aan het meer naar elkaar omzien!

  3. Karin Ceulemans-Mostert
    8 juli 2019 at 10:49

    Ik ben een “normaal” mens en heb het einde van je column gehaald. Mooi geschreven maar triest dat het nodig is om eenzaamheid op deze wijze onder de aandacht te moeten brengen het zou normaal zijn als we wat meer een luisterend oor voor onze medemens zouden hebben. De maatschappij verandert steeds meer in: Ikke ikke en de rest kan stikken !

  4. Marja Gerkema
    8 juli 2019 at 09:00

    Prachtige column Jelle met een trieste maar, weet ik uit ervaring, ware boodschap.

  5. Aad Rieken
    8 juli 2019 at 08:38

    “Van Een-zaamheid..,
    Tot Twee-saamheid!”

    • Cindy
      22 juli 2019 at 10:12

      Mooi geschreven, Jelle!

  6. Ton van Arkelen
    8 juli 2019 at 08:25

    Pffff..en dan moeten de donkere dagen nog komen. Maar een goed artikel !!