Column(289): Maassluis studentenstad

column nr: 289

Ik draag het Stadshart een warm hart toe. Ik begrijp dat toerisme bijdraagt tot omzet. Ik snap dat het lastig is voor de middenstand om aantrekkelijk te blijven. Toch zie ik donkere wolken.

Het motto ‘Samenwerken en verbinden’ slaat totaal niet aan. Ik denk dat het komt omdat er een kruideniersmentaliteit heerst: “Wat levert het mij op als ik meedoe?” De kost gaat voor de baat uit, wordt niet meer gezien als een valide principe.

‘Wees loyaal, Koop lokaal’ slaat al helemaal niet meer aan. De middenstander is afhankelijk van de wil van de consument. Consument 2.0 is kooptechnisch een lui wezen, bestelt via internet of scheurt met zijn autootje naar de Koningshoek om bij de supermarkten eenheidsworst in te slaan, bij kledingwinkels iets te kopen wat in alle delen van het land te koop is via de doodsaaie winkelketens om daarna snel weer naar huis te racen en op de bank neer te ploffen. En daarna weer door … naar de sport met de kinderen.

Terzijde: De sjeu op de Koningshoek lijkt er een jaar na de opening vanaf. Toko’s gaan en toko’s komen.

Is dat gedrag gek? Nee. De basis voor Miss Shopping 2.0 is gelegd eind jaren zeventig toen Mina zo dol was om haar rechten op te eisen. Vanaf dat moment is de maatschappij veranderd. Studeren, een baan, desnoods parttime vanwege de kinderen, maar vooral een eigen carrière. De maatschappij faciliteerde dat ruimhartig met studietoelage en zo. Alleen is men de infrastructuur er omheen vergeten: kinderopvang, naschoolse opvang en dergelijke zijn slecht betaalbaar. Moeders moeten inmiddels allemaal blijven werken omdat de hoge vaste lasten niet alleen door manlief kunnen worden opgeleverd. Bovendien moet elke vrouw inmiddels zélf voor de eigen oude dag zorgen. Fiscaal, AOW en pensioen is het credo: U bent geëmancipeerd. Dop uw eigen boontjes. Dus u zorgt er dan ook maar zelf voor. Dat is ook hard nodig als je ziet hoeveel duurzame relaties ontwricht raken. Wellicht heeft het een met het ander te maken.

Burn-out, chronische vermoeidheid, stress, zoektochten naar zingeving. Je ziet het steeds meer. Ook depressiviteit. De dames gaan er onderdoor vanwege de multi-task-last. Niet gek, hoor.

Vrouwen waren vroeger in boreale termen: de huisvrouwen. Dat waren degenen die overdag naar de winkels konden voor een boodschap hier en daar en die op zaterdag lekker gingen winkelen. Die generatie is bijna uitgestorven. Een enkeling loopt of fietst nog naar het stadshart en gaat uit gewoonte naar haar vaste adresjes: groentemannetje, kaasboertje, kappertje, bakkertje. Ze lopen met de blik recht vooruit, zonder om zich heen te kijken. Ik zie het meerdere keren per week gebeuren. En ik weet dat ze vastgeroeste patronen hanteren, want ze reageren hoogst verbaasd als er een winkel verdwijnt: “Goh, waarom stoppen ze ermee? Ik kwam er vroeger altijd.“ Vervolgens komen ze met krokodillentranen af op de opheffingsverkoop. Zo ontdekken ze ook vaak pas na langere tijd dat er in bepaalde panden een nieuwe winkel zit: “Zitten jullie hier pas?” Nee, we zitten hier al twee jaar. “Ach gut, maar ja, ik heb zo mijn vaste loopjes”. Het is de e-bike generatie die weldra rollator en scootmobiel in huis gaat halen.

We kunnen ons stadshart natuurlijk omvormen tot een totaal horecagebied. Voor voldoende klandizie moeten we dan wel een nieuw publiek vinden. Toeristen alleen is niet voldoende. Wellicht vandaar die studenten… zoals onze burgervader voorstelde bij de WOS. Maassluis als studentenstad? Oké, hij vergroot daarmee de drankomzet, maar eh … ook het drugsprobleem en de woningnood. Geen briljant idee dus.