column nr: 29

Inmiddels is wel bekend dat ik koorlid ben van Gospelkoor Happy Days. Dat wil niet zeggen dat ik een goede zangeres ben. Om wat steviger in mijn schoenen te komen staan ben ik op zangles gegaan. Dan word ik niet meer zo gemakkelijk door anderen van het pad afgeblazen. Vorige week moest ik voor zangles een nieuw nummer uitzoeken.

De zangjuf zei: – waarom doe je geen kerstnummer?

– Oh ja, dat zou leuk zijn!

Je kan natuurlijk heel gemakkelijk allerlei kerstliedjes vinden, maar er moet ook wel een beetje een uitdaging in zijn.

Ik kijk eens rond, luister eens naar YouTube. In de dagen erna borrelen er wat tonen in mijn hoofd op. Geen idee wat het is. Maar het wordt steeds sterker. Er komen steeds meer tonen bij. Ik probeer of ik het op de piano kan reconstrueren, kijken of het dan wat gaat betekenen. Maar nee hoor! Ik weet ook niet of het van een orkest is, of misschien van een zangstem. Daar hoop ik natuurlijk wel op.

Uiteindelijk ga ik eens spitten in het repertoire van Andrea Bocelli.

Er daar is het! Sancta Maria!

Ik vind het prachtig. Maar hoe komt het, dat deze klanken zich in mijn hoofd naar voren dringen?

Toch eens verder zoeken op internet.

Ineens zie ik het staan. De tranen springen in mijn ogen.

Mijn vader was muziekleraar. Hij was als docent verbonden aan de Rotterdamsche Muziekschool. Daar had hij een accordeonorkest van 25 jonge mensen. Als er nieuwe muziek gekozen moest worden, nam hij een aantal stukken mee naar de repetitie. Samen met de orkestleden werd er besloten welk stuk het zou worden. Mijn vader schreef er zelf een tweede en derde partij voor. In die tijd waren er nog geen kopieermachines.

Mijn vader zei altijd: ik heb een dochter, die kan dat wel. Dus zat ik als een meisje van nog geen 12 jaar, met een potloodje en een stapel blanco muziekpapier die dingen over te schrijven. Nu zou iedereen naar zijn voorhoofd wijzen. Maar toen was het normaal dat je zoiets deed voor je vader.

Ik mocht ook altijd mee naar de repetities en uitvoeringen van het orkest. Dan stak hij zijn hoofd om de kamerdeur en vroeg: – Heb je je huiswerk af?

Natuurlijk had ik dan mijn huiswerk af!

Mijn vader is jong overleden. Een geweldige tijd met muziek en uitvoeringen was ineens voorbij. Nu zit ik door mijn tranen heen naar het computerscherm te kijken. De letters dansen voor mijn ogen.

Intermezzo symphonico uit Cavelleria Rusticano van Pietro Mascani.

Nu bekend al Sancta Maria

Indertijd heb ik die muziek misschien wel 25 keer overgeschreven.

Hoe wonderlijk kunnen de dingen zich in je hoofd ontwikkelen!


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 159 lezers

Marijke Tennant

Marijke Tennant

Marijke Tennant | | Echtgenote, moeder, oma | Gepensioneerd hulpverlener | Bevlogen koorlid [ 2018-2021 ]