Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Ik had enkele jaren geleden -nog voor de coronatijd- cliënte X op het spreekuur die erg depressief was. Ze kreeg van mij ruim de tijd om haar verhaal te doen. Intuïtief voelde ik aan dat het geen doorsnee situatie betrof waarin zij zich bevond.
Ik zal niet ingaan op alle persoonlijke details, maar haar verhaal is een goed voorbeeld van hoe onze hedendaagse maatschappij ziende blind is.
X was een hardwerkende vrouw van bijna vijftig, gewetensvol en zij stond altijd klaar voor anderen. “Sta je weer zelf achteraan in de rij?”, werd haar steeds regelmatiger gevraagd. Ze glimlachte dan licht verontschuldigend en deed er luchtig over onder het motto “ik wil anderen niet tot last zijn”. Zij had al vroeg haar beide ouders verloren en was daarom als jongvolwassene ineens geconfronteerd met de zorg voor haar vijf jaar jongere broer. Haar ouders die destijds begin vijftig waren, hadden er samen voor gekozen om uit het leven te stappen.
“Het was een grote schok en ik heb een paar jaar als een zombie rondgelopen. Op het werk ging het daardoor niet goed en ik werd naar huis gestuurd. Ik had een emotionele burn-out zoals ze het toen kwalificeerden”. Zij ‘mocht’ thuis uitzieken maar werd twee jaar later ontslagen. En niemand die haar klachten serieus nam. Tegen de tijd dat zij dertig was, had ze ook geen uitkering meer. Haar schuldgevoel maakte dat zij moeite had met solliciteren. Na een half jaar werd ze depressief. Ze had elk gevoel van eigen waarde verloren. Ze kreeg door de huisarts langdurig antidepressiva voorgeschreven. Haar dalen waren niet zo diep meer, maar ze was naar eigen zeggen zichzelf helemaal kwijt. Ze besloot vrijwilligerswerk te gaan doen en daarin leek ze weer een beetje op te fleuren. “Ik speelde maar dat ik opgewekt was tegenover de oudjes die ik hielp. Ik toverde een eeuwige glimlach op mijn gezicht en iedereen deed dan aardig tegen mij.” Het bleken oppervlakkige contacten waarbij niemand doorvroeg naar hoe het met háár ging.
Zij vervolgde:” En zo sleepte ik mij zelf verder door het leven. Tot nu. Ik ben er nu klaar mee. Ik wordt binnenkort zelf vijftig en dan stap ik eruit. En probeer maar niet mij er vanaf te praten.”
Ik heb haar nog een half uur door laten praten, niet veel gereageerd met woorden, maar haar serieus aangehoord. Ik had geen remedie of aanpak in gedachten. Slechts een voorstel: namelijk dat ze op mijn nadrukkelijk verzoek zou bellen met de 113 lijn. Doe het voor mij had ik erbij gezegd.
Aarzelend had ze ingestemd ‘om mij een plezier’ te doen.
Weken later, rond de datum die zij had gepland om uit het leven te stappen, kwam ik haar tegen. Ze zag mij, kwam heel opgewekt naar mij toe en bedankte mij. Jij bent de enige die serieus naar mij wilde luisteren in al de jaren. De enige. Toen ik 113 belde, kon ik ook daar mijn verhaal kwijt. Het was zo een opluchting. En ik heb door hun toedoen een aantal lotgenoten getroffen. Nee geen lotgenoten. We zijn een vriendenclubje geworden. We maken pret voor tien, omdat we elkaar zo goed kunnen begrijpen.”
Ik zag haar onlangs in de supermarkt en zij blijkt haar chronische depressiviteit helemaal achter zich te hebben gelaten. Ze is een heel ander mens die weer naar de toekomst kijkt en mooie plannen heeft.
Kijk daarom eens wat vaker naar iemand die niet zo vrolijk over straat gaat en desnoods wijs je diegene op het bestaan van 113. Kijk niet weg, het gaat namelijk niet om jou maar om die ander.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 299 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.