Column(293): Maassluis is één groot walhalla

column nr: 293

‘Schrijf vaker over leuke dingen in Maassluis”, zo zeggen sommige lezers van mijn columns. Zij vinden het zoveel leuker om over de leuke dingen in het leven te lezen. Ze denken dat ik tot de categorie verbale azijnproducenten hoor. Mijn vrouw waarschuwt mij weleens daarvoor. Zeg nu niet gelijk dat ik meer naar mijn vrouw moet luisteren: ik zit deze maand al vijfenveertig jaar onder de plak. Het was toen een mooie dag met die blik in haar ogen. We all know that song …

Maar goed. Leuk dingen dus. Dat zijn er veel in Maassluis. Toch? Iedereen deelt zijn leuke dingen via facebook en instagram. Van wethouder tot gemeenteraadslid, van huismens (genderneutraal etiket) tot horeca, van duckface tot vlogger. Lang leve de lol! En o wat zijn wij heden blij.

Maassluis is één groot walhalla.

We doen heel veel sport- en cultuuractiviteiten elk week weer. Maar … wat leuk is behoeft hier dan toch geen kanttekening, behoeft hier niet te worden uitgelicht. Men is daarover zelf zeer tevreden, mekkert er niet over en wil dat graag zo houden. En gaat het een keer minder dan wil men dat graag onder het tapijt schuiven, bang dat anders de vuile was wordt buiten gehangen.

Dus horen we nooit geluiden over woningnood, de zorg, werkgelegenheid, armoede, eenzaamheid, depressie, ziekte, dood en nooit wat over misstanden.

Het is de natuurlijke neiging van een mens om het dagelijkse gangetje als de norm te zien. Alles wat daarvan positief afwijkt wordt (on)terecht de hemel in geprezen. Wat negatief afwijkt wordt zoveel mogelijk genegeerd. De mens kijkt daarvan weg. Hij voelt zich machteloos. Overgeleverd aan systemen, aan de overheid, aan de democratie van vandaag de dag.

Over democratie gesproken.

Inspraak, inbreng, overleg, meldpunt, stakeholder, meenemen in het proces, informatieverstrekking, verbonden zijn, zeker zijn van, iedereen telt mee, we doen het samen, een inclusieve maatschappij, draagvlak, enzovoort. We worden doodgegooid met ambtelijke termen die zoveel afstand houden tot de gemiddelde – normale –  mens, dat we afgehaakt raken. We worden op afstand gezet in de hedendaagse schijndemocratie.

Nu is er een gemeentelijke bedrijf genaamd Stroomopwaarts voor ‘mensen met afstand tot de markt’. Misschien wordt het tijd dat men daar de aandacht verlegt naar een andere doelgroep: politici met afstand tot de realiteit.

Wat zijn probleemgebieden waar politiek aan de slag zou moeten?

Ik zoek ze niet op, maar krijg ze steeds weer te horen van inwoners die vertellen hoe slecht het gaat. Het gaat slecht in de zorg (thuiszorg, huisartsenpraktijk, geriatrie, GGZ, ziekenhuizen), in het basisonderwijs (uitval, onderbezetting, bijlessen, regeldruk enzovoort), op de huizenmarkt (geen doorstroom, te weinig aanbod, stikstofproblematiek, failliete aannemers). Er zijn veel relatieproblemen  (scheiding, co-ouderschap). Wat te denken van de WMO en de Jeugdzorg die sinds 2015 nog steeds niet op de rails staan.

U kunt zelf het rijtje afmaken.

En dan moeten wij het doen met een college en de gemeenteraad die zich veelal machteloos opstellen en zich met huid en haar overgeven aan het Haagse. Zich achter procedures en beleid verschuilend, niet in staat om meer toezicht en handhaving in de praktijk te organiseren, op verkeerde terreinen de kraan dichtdraaiend en op andere terreinen ten onrechte die kraan ver open.

Afijn u kunt ook dit rijtje zelf aanvullen.

Soms voel ik mij een roepende in de woestijn, een eenzame eenling. Misschien ben ik wel een uitstekende kandidaat voor “Kerstfeest in de stad”.