Column(3): Buschauffeurs, bedankt!

Column nr: 3

In april 2017 nam Maassluis afscheid van de sprinters die ons al jarenlang over het spoor vervoerden. Zij brachten mij als klein kind naar die grote stad, als tiener naar feestjes en toen als eerstejaars student naar colleges en tentamens. Over de jaren heen veranderde er een hoop, maar die trein bleef zoals hij was en reed gewoon gezellig overal mee naartoe.

Op de laatste dag dat de trein zou rijden, stapte ik bepakt en bezakt met spullen voor een repetitieweekend van mijn theatervereniging, die oude vertrouwde trein in. Heel even stond ik er bij stil dat deze trein er niet meer zou zijn als ik na het weekend terugkwam. Ik zocht een plekje en zo reden we nog één keer langs de weilanden, wijken en stations. Ik keek naar de bont gevlekte grasgrazers die in de wei stonden en dacht ‘Tot in september!’ Natuurlijk niet wetende dat het niet september van dat jaar zou zijn, maar over die vertraging is al genoeg geschreven.

In de tijd dat de sporen van de trein uitgewist werden en de metrostations betonblok voor betonblok omhoog kwamen, werden de passagiers vervoerd met bussen. Er was soms een hoop frustratie over vertragingen, drukte of uitval, wat dan werd afgeschreven op het feit dat de metro “nog steeds niet klaar” was. Maar ik denk dan: “Dit soort tegenslag is er toch bij iedere vorm van openbaar vervoer?” en leg me erbij neer.

Ik ben iemand die altijd juist naar de positieve kanten van dingen probeert te kijken. Natuurlijk zijn er dingen soms vervelend, maar dat wilt niet meteen zeggen dat alle hoop verloren is. Eén van de positieve dingen die ik heb gevonden in de periode dat de vervangende bussen reden zijn de buschauffeurs. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zaten ze klaar om hele massa’s of juist maar één persoon van A naar B te brengen. Altijd was het weer een verrassing wie je dit keer achter het grote stuurwiel aan zou treffen. Een vrolijke begroeting, een grapje hier en daar of een helpende hand als er een kinderwagen naar binnen moest. Niks was te gek. Nou ja, behalve die paar keer dat je dacht de bus net te redden en de chauffeur je aankijkt, de deur dicht doet en voor je neus wegrijdt.

Hoe dan ook.

Via deze column wil ik de chauffeurs van het vervangend busvervoer bedanken. Ondanks de vertragingen bij het ombouwen hebben zij ervoor gezorgd dat wij toch op onze plaats van bestemming konden komen. Bedankt aan de chauffeur die, hopende dat niemand het doorhad, heel zachtjes mee zat te zingen met de radio. Bedankt aan de chauffeur die iedereen na de zomervakantie welkom heette in ‘De schoolbus’. Bedankt aan de chauffeur die zichzelf duizend maal verontschuldigde als er vertraging was door een enorme file, terwijl zij er niks aan kon doen. Bedankt aan de chauffeur die een extra stop toevoegde zodat mensen minder ver hoefde te lopen door de regen. Bedankt aan alle chauffeurs die “gewoon hun werk deden”.

Bedankt, aan alle chauffeurs.