column nr: 3

En toen zag de wereld er opeens heel anders uit.

Eind januari was Klaas Knot, de directeur van de Nederlandsche Bank (zeg maar de penningmeester van Nederland), in het zondagse praatprogramma Buitenhof. Het begrip Coranavirus kenden we al wel, maar dat was in China dus …

Op een vraag aan de heer Knot, hoe goed onze economie er nu eigenlijk wel voor stond met een zo historisch laag werkloosheidcijfer en alle cijfers mooi zwart, stelde hij na enig nadenken vast dat het toch wel een cijfer 9 mocht zijn. Nu heb ik dat cijfer in mijn schoolcarrière heel weinig in mijn rapport zien staan, maar ik weet nog wel dat dit onpeilbaar hoog was. Niet voor eenvoudige leerlingen als ik weggelegd. Het zat dicht tegen de onfeilbaarheid aan.  Die beoordeling van de heer Knot blijkt inmiddels net zo veel waarde te hebben als alle zekerheden waar we toen nog blind op vertrouwden.

Er heerst een onwerkelijke stilte op straat; restaurants en veel winkels zijn gesloten en de scholen zijn dicht en dus zitten de kinderen thuis. Dit met alle gevolgen voor werkende ouders die geacht worden vanuit huis voor zover mogelijk te werken.

Ook de gemeente heeft een thuiswerk regime voor het kantoorpersoneel ingesteld en de gemeenteraad kan haar reguliere vergaderingen niet houden en doet voorzichtig stappen in de richting van online vergaderen. Voor veel van onze burgers is het een spannende tijd. Veel ZZP’ers maar ook anderen met een flexibel contract zitten thuis. Een beroep op noodmaatregelen is dan de resterende hoop.

Onze ouderen en kwetsbaren zitten in isolatie thuis in vertwijfeling of het ooit weer wordt zoals het was.

Het applaus voor onze hulpverleners in de zorg en andere essentiële beroepen staat in schril contrast met de waardering en honorering waarvoor deze toppers tot voor kort de straat op moesten, voor betere arbeidsomstandigheden en een beter loon.

Gaan we straks over tot de orde van de dag of zullen we er met elkaar iets van hebben geleerd?

Vergeten we weer dat we ons afvragen of die bejaarde buurman het wel redt of misschien wat hulp kan gebruiken. Vinden we het weer normaal dat die ‘helden’ weer gewoon hun werk doen en niet moeten mopperen?

Is het straks weer normaal dat bedrijven arbeid inhuren via allerlei schimmige constructies waarmee ze nauwelijks gehinderd door regelgeving alle arbeidsvoorwaarden aan hun laars lappen. O ja, dat al die mensen die je van heinde en ver laat opdraven voor jouw 50 ha tomaten, ook moeten wonen en dus eigenlijk ook gewoon mensen zijn?

En ja, het moet maar gezegd, gaan we weer funshoppen in Barcelona of Milaan omdat het nu eenmaal lekker goedkoop kan?

Over virus gesproken, moeten wij de grootste vleesproducent van de wereld zijn, terwijl een dier nu eenmaal ook mest produceert (stikstof) en ziektekiemen heeft?

Veel vragen die op ons afkomen en waarop we met elkaar een antwoord moeten gaan formuleren.

Misschien spreken we straks over de tijd voor en na de Corona crisis.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 265 lezers

Ton Luijendijk

Ton Luijendijk

Ton Luijendijk | gemeenteraadslid VSP tm 2020| Fractievoorzitter 2018-2020 | Paukenist in een symfonie orkest | gastcolumnist

1 Reactie

  1. Leo van der Wel
    14 april 2020 at 17:44

    We worden inderdaad even abrupt “gereset” : bij veel gewoontes moeten we ons afvragen: hoe moet dat nu ? en straks?