Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


Hier zit ik nu, vroeg in de avond maar het is al donker. De dag is aan mij voorbij getrokken en buiten regent het tranen op de ramen. Op tafel branden twee kaarsjes. Ik kijk naar de rouwkaart.

In sierlijk gouden letters staat haar naam op de voorkant geschreven. Zou het misschien zijn handschrift zijn? Of dat van haar? Onze tante is overleden. Toch nog onverwacht. Het bericht gaf een groot gevoel van ontgoocheling. Van onmacht.

Mijn gedachten dwalen steeds weer af naar hem. Onze oom. Al zoveel jaren samen. Zoveel jaar getrouwd en lief en leed met haar gedeeld.. Hij is altijd graag buiten, weg van huis. Hardlopen, fietsen.. Een sportieve man. Hij was altijd graag van huis maar in de wetenschap dat hij dan ná zijn rondje weer thuis kon komen bij haar. De liefste.

Nu is daar die leegte. Zo onverwacht.

In onze kamer klinkt harpmuziek. Troostend en warm. Het is een ‘ode aan moeder’ en mijn dochter van 11 jaar houdt zo van dit stuk dat ze haar zinnen er op heeft gezet. We hoorden het op You Tube en waren allebei verkocht. En verknocht. We komen er niet van los. Zo mooi. Zo vol liefde.

Mijn gedachten gaan ook naar hem. Haar zoon. Kort geleden sprak ik hem nog. Ik vroeg hem hoe het met zijn moeder ging. Ze lag nog steeds in het ziekenhuis. Ja, het duurde wel lang. ‘We komen haar liever bezoeken als ze weer op de zaal ligt’ zei ik nog. Als het wat beter gaat. Of  straks, thuis. Zul je haar de warme groeten van ons doen?

Wat een leegte. Wie had dit gedacht?

Deze week is de uitvaart. Het toeval wil dat het samenvalt met onze trouwdag. Mijn gedachten gaan naar hem. Mijn liefste. Naar hoe hij mij ten huwelijk vroeg in een kerkje in de Harz. Hoe we samen een boompje plantten in de achtertuin. En hoe we daarna stralend en zielsgelukkig een fles bubbels soldaat maakten terwijl ik die avond nog moest zingen (…). We trouwden in Utrecht op 10 november 2006. In lief en leed, in armoede en rijkdom. Tot de dood ons scheidt. We zijn nu 15 jaar getrouwd.

Tijdens de viering van ons huwelijk in de kerk verraste ik mijn lief met een lied. Het was een eigen compositie met daarop een vertaling van een gedicht van Rutger Kopland. Uit de bundel; ‘Een lege plek om te blijven’. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik dat ben voor hem. Die plek om te blijven. Zo lang het kan. Zo lang het ons gegeven is. Om de liefde te vieren. Om tot rust te komen. Om het avontuur aan te gaan, om te reizen. Om er op uit te gaan maar dan weer thuis te komen. Bij de liefste.

Ik kijk naar de rouwkaart. Onze tante. Hun oma. Hun moeder. Zijn vrouw. Afscheid nemen is met dankbare handen meedragen al wat herinnering waard is. Want de herinnering blijft. De lege handen zijn een plek om te blijven. En het hart blijft gevuld met hun liefde.

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras,
ik heb altijd gewild dat ik dat was,
een lege plek voor iemand,
om te blijven.

(Rutger Kopland)


 

Christel van Berkel

Christel van Berkel

CHRISTEL VAN BERKEL-VERLAAN | Columniste 2 per maand
Chaotische huisvrouw met ADD | Gepassioneerd zangeres en dirigente |
Gezegende vrouw van Arij | Liefdevolle moeder van Siri, Evi & Isaak

3 Reacties

  1. Nell Eichhorn
    15 november 2021 at 09:07

    Wat prachtig geschreven, een emotie met liefde, warmte en respect. Chapeau!

  2. Jaap van Berkel
    11 november 2021 at 21:36

    Bedankt Christel voor je mooie column

  3. Aad Rieken
    10 november 2021 at 09:31

    “Chris-tel(t) haar zegeningen!”

  4. Evelien den Heijer
    10 november 2021 at 08:56

    Mooi geschreven, verdrietig ook….