Column(302): Denkraam

column nr: 302

“Als u naar links kijkt … ziet u rechts niets”. Tweeënveertig jaar geleden maakte ik die grap tijdens een bustoer door Wenen in reactie op het eentonige praatje van onze gids. Sindsdien heb ik die grap veel vaker gehoord. Zelfs bij monde van een cabaretier. Inmiddels komt deze ook op tegeltjes voor.

Ik claim niet dat ik hem heb uitgevonden, maar er zijn meer uitspraken door mij gepopulariseerd in eigen kring die vervolgens buiten mijn directe kring opgang deden. Het zal wel een gevalletje simultane serendipiteit zijn.

Hoe dan ook. Het beschrijft in al zijn eenvoud de beperking die elke mens heeft. Je kunt niet alles tegelijk in de gaten houden. Laat staan alles doorhebben. Dat is begrijpelijk. Iedereen heeft een eigen achtergrond en historie. Iedereen heeft een eigen opleiding, heeft dingen meegemaakt binnen een context. Dat maakt dat elk mens zijn kennis put uit eigen bronnen en de eigen ervaring. Hoe langer je leeft, je leef-tijd, des te meer kansen je hebt om praktische en theoretische kennis te verzamelen. Je kunt natuurlijk ook leven als een flatliner: een rechtlijnige streep van wieg tot graf zonder ooit buiten je eigen benauwde comfort zone te gaan.

Niemand overziet alles, maar met navelstaren gaan veel zaken aan je voorbij en heb je weinig binding met de werkelijkheid. Toch moeten we ons regelmatig beperken om de zaken niet te complex te maken. Maar bedenk wel dat buiten jouw referentiekader  – jouw denkraam (Marten Toonder) – er zoveel meer is en gebeurt. Dat kader kan ook een doelbewust frame zijn. Een opgelegde beperking. Hetzij door jezelf, hetzij door een ander als die jou iets vertelt. Daarmee heb je per definitie nooit het hele plaatje (the big picture). En met een blik van bovenaf (helicopter view) zie je te veel saillante details over het hoofd. Helaas blijven veel mensen angstvallig binnen het kader (inside the box); zij durven niet buiten het kader (outside the box) te treden. Dat is heel jammer. Zij framen zichzelf te rigoureus, waardoor het naar zelfcensuur neigt.

Deze censuur, beperking geldt ook voor een terrein als veiligheid. De individuele beleving van veiligheid is van persoon tot persoon anders. Zo voel ik mij in Maassluis perfect veilig, maar vele inwoners zijn een andere mening toegedaan. Dan is het verstandig om naar feiten te kijken zonder voorbij te gaan aan de beleving van het individu.

Een persoon met een goed overzicht, feitenkennis en oog voor de beleving is Erik Akerboom de korpschef van de Nationale Politie. Hij kent de patronen, de statistieken, de trends én de sentimenten. Hij weet dat het misgaat in ons land. Akerboom vindt de politiek “te wispelturig”. Zo zei hij in oktober j.l. in de Volkskrant over drugsbestrijding:  “Over een jaar moeten er duizend extra agenten zijn aangenomen, maar 3,5 jaar geleden moest de politie nog 3000 mensen wegbezuinigen. Ik zou Nederland een kabinet toewensen dat een uitspraak doet over de financiering van de rechtsstaat over de jaren heen. Het bezuinigen, dat kun je met een bedrijf misschien doen, maar met de rechtsstaat niet.”

Het probleem strekt zich naar mijn mening uit over alle vormen van grijze tot inktzwarte criminaliteit. Handhaven is nauwelijks aan de orde, maar desondanks regent het nieuwe regeltjes, verboden en geboden. Simpeler kan de overheid het zichzelf niet maken, wel complexer…

Dat zijn feiten en dan is het niet verstandig om lokaal een strategie van ‘downplay’ te hanteren en te doen alsof Maassluis een dorpje is dat verscholen ligt in een Gallisch woud.

Het zou betekenen dat we geleid worden door Abraracourcix en dan is mijn naam Assurancetourix, de bard die vindt dat hij geniaal is, maar de rest van het dorp vindt dat niet. Alhoewel die rol mij wel uitstekend ligt.

‘Héél Gallië?

Nee, een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de overweldigers en maakte het leven van de Romeinen in de omringende legerplaatsen bepaald niet gemakkelijk…’

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗