Column(31): Compassie

Column nr: 31

“We zijn gewend om onafhankelijkheid en autonomie te vieren. Maar als het corona virus één ding duidelijk maakt, dan is het wel hoezeer we van elkaar afhankelijk zijn. Sterker nog: innige verbondenheid is de enige realiteit. Als je dat eenmaal ziet, zie je het overal en dat verandert alles: je blik op de wereld, de keuzes die je maakt en hoe je in het leven staat.” Zo lees ik in De Correspondent.

Het Corona virus leidt tot een opvallend effect in het denken en handelen van veel mensen. We zien drie verschillende effecten de je misschien wel kan herkennen.

Er is een kleine groep mensen die zich enige tijd hebben verzet, zich niet veel wilden aantrekken van de maatregelen van de overheid. Zij wilden hun vertrouwde leven het liefst voortzetten. Feestjes in het park moesten toch door kunnen gaan was het idee.

Dan is er ook een groep die de adviezen van de overheid meteen opvolgen. Zij willen meewerken en blijven zo veel mogelijk binnen de muren van hun huis. Zij voelen zich verantwoordelijk om het virus niet verder te verspreiden waardoor er (onnodig meer) slachtoffers vallen en de zorgsector overspoelt wordt.
Zij klappen ’s avonds om 20.00 uur uit hun ramen voor de helden in onze maatschappij die onze zieken verzorgen.

En er is een groep die zich misschien ook veiliger zouden voelen als zij thuis konden blijven, maar juist op dit moment onmisbaar zijn. Dit zijn o.a de mensen die werken in de vitale sector zoals verplegers en de artsen die de zieken verzorgen. Maar ook de metro- en buschauffeurs, die iedereen die moet blijven werken naar hun belangrijke bestemming rijden.
Al deze mensen stellen zich in feite bloot aan het virus, een risico’s die misschien niet iedereen durft te nemen.

De dienstbaarheid van deze helden gaat ons niet ongemerkt voorbij.
Ik vroeg me af: doen zij dit vanuit een positief emotioneel gevoel? Hebben ze een intens medelijden met de zieken? Of speelt er meer dan medelijden?

Soms zie ik mensen die andere mensen helpen vanuit compassie. Het gevolg is dat zij boven hun eigen zorgen of angsten uitstijgen. Zorgen terwijl zij mogelijk zelf ziek worden of ‘om de ziekte mee naar huis te nemen’.
Ze zetten zich in voor een ander en vergeten hierbij hun moeheid, zelfs nadat ze een dubbele dienst hebben gedraaid.

Het effect wat deze ‘helden’ op ons allemaal hebben is enorm groot. We zien mensen ’s avonds op een vaste tijd klappen uit hun ramen, op pannen slaan om de helden van deze tijd te bedanken voor hun inzet. Het raakt ons allemaal diep.
De onzelfzuchtige compassie van de verzorgers lijkt in ons allemaal iets wakker te maken. Dankbaarheid, bewondering, respect.
Alsof we weten, dat we elkaar altijd op deze wijze zouden moeten ondersteunen, ook in goede tijden.

Ik vroeg me af of deze compassie altijd al in die mensen aanwezig was? Of komt dit juist onder deze moeilijke omstandigheden naar buiten?

Compassie is ons natuurlijk niet vreemd, iedereen heeft wel compassie naar mensen toe waar we van houden.
Alleen nu zien we zo duidelijk dat mensen compassie hebben naar mensen die ze helemaal niet kennen…wildvreemde mensen!

Het naar boven komen van die compassie, het kunnen inleven in de ander, het willen helpen van mensen die onze hulp nodig hebben, behoort misschien wel tot één van de belangrijkste menselijke eigenschappen waar we over beschikken. Misschien is dit wel één van de positieve dingen van deze moeilijke periode waar we gezamenlijk, wereldwijd, doorheen gaan.
Gaat je blik op de wereld, de keuzes die je maakt en hoe je in het leven staat veranderen?

Dat we met elkaar verbonden zijn is zichtbaar geworden. Hopelijk leren we dit vast te houden als de wereld weer terug kan keren naar haar normale toestand!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗