Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Worden wij nog wel gezien als mensen of zijn wij slechts cijfertjes op een papiertje? Een kostenpost? Ziek zijn is duur. Voor zowel de maatschappij als ook voor de patiënt. Mag er in die kosten gesneden worden? Of blijven wij bovenal eerst mens?
Een ethisch dilemma waarbij mijn antwoord makkelijk zou zijn. Wij zijn eerst mens, de rest is niet belangrijk. Alleen zijn de zorgverzekeraars het daar niet mee eens. Zo blijkt dat terminale patiënten niet altijd, naar hun wens, thuis kunnen sterven. Dat is te duur. De zorg voor terminale patiënten moet “doelmatig” zijn. Anders worden de kosten niet gedekt. Dus ondanks dat jij je hele leven premie betaald hebt, ondanks dat jij niets aan jouw situatie kunt doen, mag jij als patiënt niet altijd bepalen waar jij jouw laatste adem uitblaast. Niet omdat het niet mogelijk is om daaraan te voldoen. Nee. Omdat het te duur zou zijn. Je wordt gezien als kostenpost. Als cijfertjes op een papiertje waarbij het schijnbaar belangrijk is wat er onder aan de streep overblijft.
Huisarts
Maar niet alleen in de terminale zorg schort het eraan. Het hele stelsel is een ingewikkeld parcours vol met regeltjes en richtlijnen. Zo belde ik 1,5 week geleden de huisarts voor mijn dochter. Ten eerste mag je al van geluk spreken wanneer je überhaupt een huisarts hebt. Daarom hing ik direct om 8 uur aan de lijn. Het is vervolgens een race tegen de klok want met jou hangt blijkbaar het halve patiëntenbestand aan diezelfde lijn. Na minimaal tien minuten in de wacht te hebben gehangen krijg je uiteindelijk de eerste horde voor je neus. De doktersassistente. Een haaibaai die bepaalt of je überhaupt langs mag komen en zo ja, wanneer. Toegegeven, de klachten waarvoor ik belde hadden geen spoed. Toch was ik verbaasd dat we een week moesten wachten voor we langs konden komen. Dit omdat het twee klachten betrof. Dat 1 klacht ervan in minder dan een minuut beoordeeld wordt doet er niet toe. Op de dag van de afspraak werden wij gebeld. De huisarts was ziek. Vervelend maar ook zij zijn gewoon mens. De afspraak moet weer met een week verplaatst worden. Aangezien we dan al 2 weken aan het wachten waren en de eerste klacht wel voor problemen zorgde, stelde ik voor om er twee verschillende afspraken van te maken. Alles om de boel een beetje te bespoedigen.
Dubbele afspraak
Gelukkig kon dat. Maar toen ik liet vallen dat ze moe was door haar eerste klacht kaatste de assistente terug dat dat dan ook weer twee klachten waren en dat ik daarvoor dan dus ook een dubbele afspraak zou moeten maken. Ik wist niet wat ik hoorde. Dus als je, bijvoorbeeld, last hebt van je ongesteldheid, hoofdpijn, buikpijn en je bent moe, dan zou je daar een driedubbele afspraak voor moeten maken? Dat zou lekker zijn. Dan zou je naar een neuroloog moeten voor de hoofdpijn. Een MDL-arts voor de buikpijn. Een internist voor de vermoeidheid, terwijl je in werkelijkheid bij een gynaecoloog moet zijn. Of als je migraine hebt en naast hoofdpijn ook je maag eruit kotst, kost dat je dan ook een dubbele afspraak? Wat is dit voor idioterie? Er zijn toch maar weinig aandoeningen waarbij je slechts 1 symptoom hebt? En daarbij, staan klachten vaak niet in verband met elkaar? Hoe kun je naar het grotere plaatje kijken wanneer je alles opsplitst? Ik snap dat ze de tijd van de dokter moeten reguleren. Voorkomen dat mensen daar een uur zitten. Maar ga je dat bewerkstelligen door per klacht een afspraak te maken? En ondanks dat iedereen hiermee te maken krijgt, kunnen ze het toch niet voorkomen dat de huisarts standaard een kwartier uitloopt. Dat is misschien nog wel het meest ironische.
Doorverwijzingen
En dan heb ik het nog niet eens over de wachtlijsten wanneer je eenmaal doorverwezen bent. Dan kan het ook zomaar maanden duren voor je een keer aan de beurt bent. Zo heb ik in november een doorverwijzing voor de oogarts gekregen en staat mijn eerste afspraak voor maart dit jaar. En dan maar hopen dat ook die arts niet ziek is want anders kan het zomaar weer weken of wellicht zelfs maanden duren voordat ik aan de beurt ben. Je zou zeggen, dat met deze wachtlijsten, de zorg gratis is. Maar nee, dit is terwijl ik, net als iedere Nederlander met mij, de hoofdprijs betaal voor de mogelijkheid om naar die arts te gaan. Ik hoop dan ook maar dat ik voor de komende twee afspraken voor mijn dochter geen doorverwijzing nodig heb want anders zijn we straks een half jaar verder voordat er een oplossing komt. Lang leven de Nederlandse zorg!
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 126 lezers

Geen Reactie