Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Jaren geleden, op een ijskoude winterdag dreef er hoog in de lucht een grote wolk. Op deze hoogte lag de temperatuur rond de -15 °C waardoor in deze wolk een piepklein sneeuwkristalletje ontstond. Beetje bij beetje groeide dit kristalletje in formaat totdat het moment daar was om het zachte wolkennest te verlaten.
Gedragen door de snijdende wind kreeg het sneeuwkristalletje steeds meer vorm, totdat hij uitgegroeid was tot een prachtig sneeuwvlokje. Het sneeuwvlokje opende zijn ogen en keek vol verwondering in het rond. Overal om hem heen zag hij andere sneeuwvlokjes door de lucht heen dwarrelen en onder hun gleed een prachtig landschap voorbij.
Hij vloog over weilanden, steden en wegen tot hij boven een lange streep stromend water kwam te hangen. De wind waaide met de stroming mee en het sneeuwvlokje keek zijn ogen uit tot zijn koers weer veranderde en hij langzaamaan over een prachtige haven zweefde waar vrolijk op werd geschaatst. De zwierende en lachende mensen brachten en lach op het gezicht van het sneeuwvlokje en zonder het te merken kwam hij tot stilstand op een plek met een prachtig uitzicht over het winterse festijn.
Toen het sneeuwvlokje om zich heen keek merkte hij dat hij bovenop een grote kerk beland was. Vanaf de vergulde windhaan kon hij in alle windrichtingen kijken en omdat het sneeuwvlokje al dit moois voor het eerst zag, vloog de dag om en sloegen de kerkklokken in mum van tijd middernacht. Het geroezemoes wat op dat moment door de straten ging, bereikte ook de oren van het sneeuwvlokje en toen hij alle mensen de kerk binnen zag gaan en het hartverwarmende gezang hoorde wist hij dat het kerstavond was.
Midden in de winternacht ging de wind weer waaien en het sneeuwvlokje nam afscheid van zijn prachtige plekje op de kerk. Nog steeds vol magie van het kerstgezang vloog hij over de haven en de gebouwen aan de kade om uiteindelijk een zachte landing te maken tussen andere vlokken op een besneeuwde helling. Heel de nacht genoot hij van de prachtige kerstlichtjes die hij in de ramen kon zien. In zijn wolk had hij andere sneeuwvlokken al wel over al deze pracht en praal horen praten, maar om het met eigen ogen te zien was toch veel magischer dan hij ooit had durven dromen.
Vroeg in de ochtend hoorde het sneeuwvlokje vrolijke kinderstemmen. Gekleed in jassen van felle kleuren en met warme mutsen op en wanten aan begonnen de kinderen miljoenen sneeuwvlokjes samen te pakken. Ook ons sneeuwvlokje mocht mee en spelend rolden de kinderen de steeds groter wordende sneeuwbal van de helling af. Helemaal beneden werd een mooi plekje gezocht en werd de bal waar het sneeuwvlokje onderdeel van was bovenop een nog grotere bal geplaatst. Plots deden de kinderen hun wanten, mutsen en sjaals af en gooiden deze om de sneeuwstapel heen tot er een vriendelijke sneeuwpop stond. Het sneeuwvlokje kon de pop zien in de weerspiegeling van de etalageruit van een ijswinkel. Lachend keek hij de hele dag hoe alle mensen het plein op kwamen om in de sneeuw te spelen of een warme beker chocolademelk te drinken.
Toen deze prachtige dag ten einde was gekomen namen de kinderen hun sjaals en wanten weer mee naar binnen, maar het sneeuwvlokje kreeg het niet koud, want zijn hart was helemaal warm. Maar deze warmte kwam niet alleen door zijn geluk, maar ook van de lucht om hem heen. Het sneeuwvlokje zag dat de sneeuwpop gedurende de nacht steeds dichter bij de grond kwam en toen de eerste zonnestralen hem bereikten zag hij dat hij zijn prachtige kristalvorm begon te verliezen.
Langzaamaan stroomde het sneeuwvlokje richting de vliet waar de pop naast gestaan had. Toen hij zijn laatste kristal verloor viel hij als druppel in het water. De stroming van het water voerde hem weer richting de haven en in de zomer verdampte hij weer tot hij in de lucht terugkeerde in een prachtige wolk. Vol verwachting keek hij vanuit de wolk omlaag en toen begon voor hem het grote wachten: het wachten tot hij weer een sneeuwvlokje zou mogen zijn.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 128 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Prachtig Robin. Hele fijne feestdagen en een geweldig 2022 waar weer heel veel mogelijk is