Column(327): De e-biker en de zombie

column: 327

“Ga uit de weg met die rotbeesten!” Haar gezicht spuwt vuur. Een onderdeel van een seconde sta ik perplex, maar dan dien ik haar van repliek: “Wat zei u met uw rotfiets?” Zij scheurt ondertussen hard door en dat begrijp ik wel.

Onze wegen kruisten zich bij de Oranjehoeve op het onoverzichtelijk kruispunt van twee dijken. Een van mijn hondjes stapte richting het midden van de dijk, net toen zij – grijze dakduif van een jaar of vijfenzeventig – op haar e-bike een relatief scherpe bocht moest maken. Aan haar manier van rijden was te zien dat de fiets de touwtjes in handen had. Dat is een euvel dat ik vaker zie bij e-bikers. Ze hebben geen idee van de snelheid die ze hebben maar bewegen zich desondanks met doodsverachting door het verkeer. Ik begrijp die oplopende jaarstatistieken van fietsongelukken door de ‘boomer’ generatie. Mij zal je niet op die dingen aantreffen, dan ga ik nog liever lopen.

Dit op zich onschuldige incidentje van 2 seconden is overigens kenmerkend voor de hedendaagse tijd; nog los van de coronacrisis die het nog meer aan het licht brengt.

Vroeger had de mens soms een kort lontje, tegenwoordig hebben velen er één gecombineerd met een empathie level van nul, een dito zelfperceptie en een bewustzijn van de directe omgeving die flink te wensen overlaat. Begrijp mij goed: ik ben van dat euvel niet uitgesloten, het overkwam mij in de bovenstaande situatie ook, gezien mijn reactie. Ik had beter diep medeleven kunnen tonen, maar ja die fiets wilde gewoon doorrijden…

Een sprekend voorbeeld van omgevingsbewustzijn zagen we afgelopen zondag op de facebook pagina van maassluis.nu, waar een foto van  junkfood afval op een parkeerplaats bij het Muziekgebouw werd getoond. De intelligente lezers reageerden met voorbeelden van waar het nog meer zo een troep is. Troep veroorzaakt door de mannetjes met autootjes uit de categorie ‘verlaag je wielbasis tot bijna straatniveau’ en ‘draai je baseball cap in je nek anders blow je in je eigen smoel’.

Er waren ook lezers die zeiden: ”Als je toch gebukt een foto maakt, kun je het ook meteen opruimen.” Aan de hand van die foto kan ik niet zien of dat is gebeurd. Ik hoop eerlijk gezegd van niet, want zo verdoezel je dit probleem. De lezers die dat zeiden, hebben wellicht vroeger ook hun kinderen zo opgevoed: Moeder foetert, maar ruimt het op en het kind leert er niets van. Zeg nu zelf, dat is toch dé voedingsbodem om op te groeien tot een ego zombie in de openbare ruimte?

Is er nog hoop of betalen we gewoon volgend jaar meer OZB om het junkfoofafval probleem af te kopen en kan het stadsbedrijf het personeelsbestand flink uitbreiden?

Het is aan ons om de juiste keuze te maken.

PS De honden hebben er geen trauma aan overgehouden

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗