column nr: 22

Het is ook nooit goed… Ooit heb ik een verhaaltje gelezen op internet en dat ging als volgt.

Een man moet een ezeltje wegbrengen naar iemand in een ander dorp.

Voor de gezelligheid neemt hij zijn zoon mee.

Hij zei: – ga jij maar op de ezel zitten.

Ze lopen een paar honderd meter en komen een paar mensen tegen.

Binnensmonds zeggen die mensen: – Moet je nou toch kijken! Zit die jongen op die ezel en die oude man moet er naast lopen.

De jongen voelt zich ongemakkelijk en zegt tegen zijn vader: – ga jij maar op die ezel zitten.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ze lopen weer een paar honderd meter en komen een paar mensen tegen.

Die zeggen: – Dat is wat, zit die man op die ezel en laat hij dat kind lopen.

De vader zegt tegen zijn zoon: – kom maar bij mij op de ezel zitten.

Ze lopen een stukje en komen weer mensen tegen.

Ze zeggen: Tjongejonge, moet die oude ezel die twee mensen dragen. Zijn ze zelf te lui om te lopen?

Vader en zoon stappen af en gaan samen met het ezeltje verder lopen.

Na een paar honderd meter, komen ze weer mensen tegen en die zeggen: – Dat is dom, zouden ze niet weten dat je ook op een ezel kunt zitten?


Zo’n zelfde situatie heb je ongeveer ook als je met een puppy hondje buiten gaat wandelen.

Op de eerste plaats heb ik heel veel bijzondere gesprekken gehad. Emotioneel, omdat mensen net iemand verloren hebben en dan is er zo’n puppy hondje dat alleen maar zacht en lief is. Dat verbindt. Het zou fijn zijn als mensen dat ook konden. Of mensen die erg aan het twijfelen zijn of ze weer een andere hond zullen nemen: – ik ben al zo oud en wat gebeurt er met mijn hond als ik er niet meer ben?

Nou dat hebben wij niet. Zonder te vragen zeiden Therry en Tineke: – als er wat gebeurt met jullie, hebben wij plaats voor het hondje.

Dat geeft een enorme rust!

Maar er zijn ook mensen….

– je moet je niet hondje in het gras laten lopen, dan leert hij nooit naast je te lopen.

– je moet niet met je hondje op het trottoir lopen, dat leert hij dat hij daar kan plassen.

– je moet je hondje niet optillen.

– dat hondje is nog te klein om aan de band te lopen. Dat hondje hoeft alleen nog maar zijn eigen neus te volgen.

Beste mensen: Ik heb een besluit genomen! Ik ga mijn eigen neus volgen.

Als ik alles zou doen, wat anderen mij aanraden zou ik binnen de kortste keren in een psychiatrische inrichting opgenomen kunnen worden.

En mijn hondje in het asiel. Dat is niet de bedoeling.

Bovendien is dit ons vierde hondje op rij. Met die andere honden is het ook goed gekomen. Met Stanley komt het ook wel goed!


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 263 lezers

Marijke Tennant

Marijke Tennant

Marijke Tennant | | Echtgenote, moeder, oma | Gepensioneerd hulpverlener | Bevlogen koorlid [ 2018-2021 ]

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    2 februari 2020 at 11:20

    “Bemoeizucht en/of Hondsbrutaal!?”

  2. Marja Gerkema
    2 februari 2020 at 10:16

    Gelijk heb je!