Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 33
Gaan onze dromen dan toch uitkomen? Iedereen heeft wel dromen, maar vaak vraag je jezelf af of ze haalbaar en betaalbaar zijn. Soms komen dromen dan toch uit.
Gezondheid
Velen van jullie zullen de columns nog wel herinneren waarin ik vertel over ziek zijn en de vele bezoeken aan de fysiotherapie. Een dagelijkse bezigheid. Mijn ziekte is niet vandaag begonnen en morgen over. Nee, het begon bij mijn geboorte en zal tot mijn dood mijn leven ‘beheersen’. Balen? Ja, soms wel. Natuurlijk is het balen. Ik ben pas vijfenveertig en dan al je hele leven ziek en niet meer mogen werken. Dat is natuurlijk balen. Ook niet weten hoelang je nog hebt, dat maakt het er soms niet makkelijker op. Hoewel ik dan als levensmotto heb: ‘Ik word honderd, al is het maar om de wereld te irriteren. Nou dat laatste gaat mij redelijk goed af, de honderd moet ik nog zien te halen. Als ik dus eerder ga, dan moet je mij dat niet kwalijk nemen!’
Toch blijf ik dromen
Niet van die goed betaalde baan, ik ben volledig afgekeurd. Het is niet anders. Ik moet mij –soms letterlijk- erbij neerleggen. Werken gaat ook simpelweg niet meer. Maar dat wil niet zeggen dat het leven niet leuk kan zijn. Er zijn echt nog wel leuke momenten, waarvan ik kan genieten. Uiteraard, ook hierin is het balen dat werken niet meer kan. Ik had mij het leven toch anders voorgesteld. Maar goed, het is niet anders. Ik heb mij erbij neergelegd. Al valt het soms ook nog niet mee!
Mooie dingen in het leven
Nu ik dus niet meer werk, verandert er toch ook een hoop in het leven. In het begin was dat toch wel heel lastig. Ik kon in het begin met verjaardagen nog wel vertellen over het werk dat ik had gedaan. Zo hoorde je er toch nog ‘een beetje bij’. Maar na verloop van tijd gebeurde er toch maar weinig in mijn leven. Ik kon niet meer verhalen over alles wat ik gedaan heb en merkte al snel dat ik met verjaardagen er dan ook maar ‘een beetje bij zat’. Reddeloos verloren in mijn verdriet dat werken niet meer kon en dat mijn dagindeling daarmee ook ten einde was. Dit kwam in het begin hard aan. Soms dacht ik weleens: ‘Had het leven dan maar gestopt toen ik – ernstig ziek – in het ziekenhuis lag. Aan de andere kant is nu elke dag ‘leven in reservetijd’. Daar geniet ik dan ook met volle teugen van. Ik kan en mag nu tijd besteden aan hetgeen voor mij belangrijk is. Mantelzorg, eten koken, het huishouden en genieten van kleine dingen. De tuin bijvoorbeeld, waar ik graag bij goed weer heerlijk kan relaxen en genieten.
Genieten vanaf de achterbank
Nog zo een grote droom die al jaren maar in mijn hoofd rondspookte is uitgekomen deze week. Ik heb al jaren een Daihatsu Materia en daar geniet ik nog elke dag van. Deze gaat dus ook niet zomaar weg, tenzij reparatie echt niet meer mogelijk is. Deze auto heb ik overgenomen van mijn ouders. Ik ben daar heel blij mee. Vanaf de eerste keer dat ik de auto zag was ik en ook mijn ouders toch wel erg enthousiast. Ook aan deze auto zit dus een verhaal hoe ik daaraan gekomen ben. Bijzonder, maar dat hou ik nog voor mijzelf. In de zomermaanden had ik een ‘air matress’ op de achterbank liggen. Gekregen van mijn twee dochters. Dan ging ik langs de Waterweg staan of met mijn vriendin een stuk rijden en dan op een mooie plek een aantal uur staan. Bij mooi weer met de ramen open of de achterbank plat en dan de achterklep open. Heerlijk was dat. Comfortabel genoeg voor een paar uurtjes genieten van de omgeving en natuurlijk van elkaar. De rust die het ons bracht, boeken mee en een fototoestel en tijd en rust creëren voor onszelf.
Een droom is uitgekomen
Afgelopen maandag kwam er dan nog een lang gekoesterde droom uit. Wij mochten de camper overnemen van mijn tante. Een Peugeot J5 uit 1987. Een oudere camper dus, maar hij ziet er nog heel netjes uit. Als je hem start dan rookt hij wel, zeg maar tot ongeveer halverwege het dorp, maar dat is daarna wel over. Misschien toch eens informeren hoe dat kan. Hoewel de camper dit al jaren doet blijkbaar. Een langgekoesterde droom is in vervulling gegaan, door toch wel trieste omstandigheden. Neemt niet weg dat het ons gegund is en wij met veel plezier de traditie zullen voortzetten. Jullie zullen ons ongetwijfeld wel een keer zien staan bij de Waterweg. Kom dan gerust een praatje maken. Wij staan er open voor!
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 135 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.