Column(33): Mijmerend op zaterdagmorgen

column nr: 33

De temperatuur is bijna warm te noemen. Nodigend om buiten te zitten om half acht in de morgen. Mooier kan voor mij de dag niet beginnen. Dus kop koffie mee en zitten. Dauw! De tuin, het gras, de bladeren, alles in het vocht. De eerste bladeren vallen, verkleuren. Een paar bladeren van de Toverhazelaar zijn al oranje en spectaculair rood.

De koolmezen zijn ook weer van de partij, hebben me zien lopen en vragen om een dosis vliespinda’s. Een schoteltje op tafel gezet met een klein handje nootjes. Ondanks onze hond in de buurt, vliegen zo een stuk of vijf koolmezen lustig en brutaal heen en weer voor een nootje … De lekkere, de echte nootjes.

Hond Keesje zit verbaasd naar de lucht te kijken, naar zwanen die met veel geluid van suizende vleugels overvliegen. De KLM vloog weer even voorbij …
De specht is er ook hoor ik, pikt en pikt op de tak van een grote eik. Een zware tak, maar zwak, want hij zit vol gaten. We hadden een nest opgroeiende Groene Spechten en een nest Bonte spechten. Beide soorten hadden drie jongen.

De Bonte Spechten hebben flink geoefend op die tak van de eik. Dat was steeds goed hoorbaar. Er werd wat afgeroffeld. Op een keer zaten we buiten toen we ineens familie Bonte specht zagen oversteken naar en andere eik. Fantastisch om te zien! Die kleintjes! Dat was de eerste keer dat we dat zagen! Nooit eerder gezien. Die zijn nog wel een poosje gebleven.

De Groene Spechten is een verhaal apart. De uil zat in de grote eik, we hoorden het aan de vogels, onrust … gekrakeel. Toen waren daar ook de vier spechten, moeder en drie koters.
En ze gingen tekeer tegen de uil …. Het was niet mooi meer. Zeker 5 minuten of zo hielden ze dat vol en gaven het uiteindelijk maar op en vertrokken. Na enkele minuten zagen we de uil overvliegen. Rustig en waardig, op zijn eigen tijd … onverschrokken. Onverstoorbaar.

Dit jaar was er maar één uiltje en het was een kleinere dan eerdere jaren. Door het late, koude en natte voorjaar is het anders gegaan. Geen drie jongen maar één. Een schatje. En of het door dit maffe jaar komt, wat betreft het steeds wisselende weer; de uilen zijn eerder weggegaan. Of het door voedsel kwam? We weten het niet en kunnen er alleen maar naar raden. Jammer, het heeft altijd wat, zo’n uil. Steeds weer verrassend waar je ze tegenkomt en de geluiden die ze maken in de nacht. We hebben het gemist.

Nu ik zo zit en die heerlijke ochtendlucht opsnuif, met af en toe een slok koffie geniet ik nog even van de zaterdagse ochtendrust. Je hoort de stilte. Stilte. Voor velen uitslapen, vroeg hardlopen of fietsen. Sommigen al of nog aan het werk. Ik kijk zo eens om me heen in de tuin naar welke bloemen er nu eigenlijk nog bloeien. De Hibiscus zit vol met haar Lila-paarse bloemen. Meer dan ooit. Zoals alles hard groeide dit jaar. Dankbaar werd het water door alles wat maar groeit benut om te laten zien wat ze konden. Groeien! Bloeien! Hoog en veel.

De rozen hebben het minder naar hun zin. Die houden meer van veel zon iedere struik rozen maar een enkele bloem. De geraniums doen nog steeds hun uiterste best en staan knalrood te zijn.
Op deze wat vochtige morgen, laat de natuur ook haar geuren los. Nippend aan mijn koffie zit ik nog even te genieten. Weekend. Wat een zegen. Planten, bloemen, bomen, dieren en geluiden in de tuin. Dankbaar!

Het voelt als een fortuin! Fortuinlijk. For-tuin-rijk

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗