Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Gisteravond werd de Libris Literatuurprijs uitgereikt aan Rob van Essen. Hij kreeg deze prijs voor zijn boek ‘Ik kom hier nog op terug’. Een prijs van enige omvang want het bedrag dat hij met deze prijs wint (naast de eeuwige roem uiteraard) bedraagt maar liefst € 50.000,-. Je zou voor minder een roman schrijven.
En laten nou heel veel mensen dat doen. Ik heb weleens gehoord dat minimaal 1 miljoen mensen met een boek bezig zijn of eraan denken er een te schrijven. Wat in de dichterswereld al langer bekend is, lijkt ook op te gaan voor de prozawereld: er zijn meer schrijvers dan lezers. Nu is dat laatste niet waar hoor, er wordt nog steeds heel veel proza gelezen en zelfs poëzie (door mij in ieder geval).
Begin mei was ik een weekje op vakantie in Albanië en tijdens de reis door het land hebben we ook een dag Noord-Macedonië aangedaan. In het plaatsje Ohrid (wie kent het niet?) bleek een A. den Doolaardmuseumpje gevestigd te zijn. Van alles wat je verwacht tijdens zo’n reis tegen te komen was dit wel het laatste. Een schattig klein museum van ongeveer 30 m2 met een boekenkast met zijn boeken, deels vertalingen, foto’s, gedichten en een bureautje met een typmachine en nog wat artefacten. Het werd gerund door een Nederlandse vrouw en haar Noord-Macedonische man.
Er was zelfs een A. den Doolaardpark en een gedenkteken. De beste man had dit vooral te danken aan het feit dat hij ooit daar gewoond heeft en een boek heeft geschreven ‘De herberg met het hoefijzer’ over eerwraak in Albanië.
Wat hebben deze twee zaken met elkaar te maken, de Librisprijs en het A. den Doolaardmuseum? Ik las dat Rob van Essen in zijn roman nogal wat verwijzingen heeft naar werk van Vestdijk (1898-1971). Net als A. den Doolaard (1901-1994) een schrijver die veel (jonge) mensen niet meer kennen laat staan dat ze deze schrijvers nog lezen. En dan te constateren dat je beide schrijvers, hoewel marginaal, nog steeds tegen kan komen. Dat je op het idee gebracht kan worden om eens iets van deze schrijvers te lezen. Ik wens je veel leesplezier.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 92 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.