Column(34): Even neerstrijken bij de buren

column nr: 34

Een milde bries en volop zon afgelopen week. Ook deze dag. Verder is het warm, zo niet heet. Nazomer, even een cadeautje van de natuur.

Er zijn veel mensen aan het fietsen en aan de wandel, met of zonder hond. Ik kom net uit het Maaslandse bos! Niet groot, wel groots in gevoel. Lekker veel groen en leuke paden en dat is genieten voor mij. Niet recht, gelukkig niet. Ik kan lekker kiezen. Rust. Hè hè. Even op een bankje en Keesje liggend op de grond naast me. Een buizerd …. zijn geluid, terwijl zwevend op de thermiek. Eenden vliegen kwakend over. Een groepje meisjes van een jaar of zeven heeft vast iets te vieren en lopen op me af omdat er een roze strikje aan het bankje vastgeknoopt zit. Hier neemt de ‘moeder’ plaats en stelt hen vragen over de natuur. “Welke vogels horen jullie? ” Het roze strikje mag Keesje hebben; ik maak het vast aan haar halsband. De meisjes vinden het leuk en Keesje wordt flink geaaid.

Nu gezeten op die bank, geniet ik van koeien die in de wei lopen. Dat voelt zo lekker puur Nederlands. Altijd mooi om te zien. Bij de boerderij liggen de hooibalen, verpakt en wel, klaar voor de winter. Daar wordt al aan gedacht, aan de winter. Getuige de ijskrabbers die ik naast de ventilatoren zag liggen in de winkel. En de wintermutsen naast de zonnebrillen en bikini’s.

En ja hoor, de pepernoten en taaitaai zijn ook weer van de partij. Een kerstboom met ballen heb ik ook al gesignaleerd. De economie lijkt in te spelen op het klimaatdrama. Soms hebben we 4 seizoenen in een week of zelfs op één dag. Up and Down met temperatuur en zonneschijn. De ene dag trek in erwtensoep, de volgende dag zin in verkoelend ijs.

De boer is ondertussen met zijn trekker het gras aan het keren, kan hij misschien nog net droog als hooi binnenhalen. Mijn blik gaat naar de Broekpolder, de groene zoom voor deze contreien. Wat is het groen dit jaar ongelooflijk gegroeid. De natuur op zijn best. Alsof ze zeggen wil: Kijk, zo kan het zijn. Zorg voor mij … Er vliegt een eend laag over ons heen. Keesje kijkt haar na, met een alerte kop. Eén koe krijgt een likbeurt van haar buurvrouw. Alleen stelt ze het niet op prijs en slingert met haar kop tegen de buurvrouw. “Kappen nou hè!”

Dit jaar heb ik weinig soorten libellen gezien. Er lijken er zoveel weg … Een oude, roestige windmolen aan de sloot draait op de weinige wind die er is. Er komt niemand voorbij, geen hond … Ik zie dat er wel schapen lopen, een hele kudde. En in de trekvliet vaart een zeilbootje; de zeilen zijn mooi zichtbaar door de zon verlicht. Hoe divers kan het even zijn. De weersverandering is al voelbaar, er ontstaat meer wind. Heerlijk even. Straks terug naar huis, alwaar ik hoop dat de heimachine zijn slagen voor vandaag heeft geslagen. Klaar is. Even niet. De eerste klap geeft steeds grote schrik. Onvoorstelbare harde klappen. Het is duidelijk niet mis! De Vlootschouwer in aanbouw, het fundament wordt gemaakt. De hoogte van dit gebouw, wauw. De mensen zullen veel te schouwen hebben. Ik ben even voor de klappen gevlucht. Even rust aan mijn hoofd, oren vooral.

Maaslandse rust, groen. Weilanden. Even neerstrijken bij de buren. En dat was fijn, dichtbij en toch even helemaal los, weg! Stilte.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗