Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Ik ben in Drenthe. Mijn toevluchtsoord de afgelopen twee jaar. De tijd lijkt hier stil te staan. Heerlijk vind ik dat.
Vanmorgen keek ik een programma waarin bekende Nederlanders terugblikken op televisieseries of programma’s van vroeger. Ook daarin leek de tijd soms stil te staan. Swiebertje, Maya de Bij, Tita Tovenaar en de familie Knots. Deze laatste behoorde tot een van mijn favorieten. Vanwege het beperkte budget voor de productie werden vrijwel alle personages uit de familie Knots door slechts drie acteurs gespeeld. Heel erg knap. Vooral de excentrieke tante Til vond ik geweldig. De technieken voor televisie en film waren minder snel en gelikt. Het commentaar van de BN’ers was herkenbaar; ‘Tjonge, wat ging dat toen traaaag. Maar wat fijn om weer terug te zien!’. We zien Swiebertje een landweg aflopen. Minuten lang. En daar keek je dan ademloos naar als kind. Minuten lang. Tot het stipje aan de horizon.
Tegenwoordig zouden kinderen al lang zappen. Of swipen op hun smartphone. De concentratie zo lang vast houden valt niet mee. Ik word oud. Als ik hedendaagse televisie kijk, word ik soms hoorndol. Wat een gekkenhuis. Ik versta de helft niet. Er wordt veel te vlug gesproken. Ik volg meer dan de helft niet. De beelden wisselen elkaar zo vlug af. Ik volg het niet meer. Ik haak af. En dan ben ik pas 46 jaar.
Snel spreken en snel reageren gaan hand in hand. Er is simpelweg geen tijd om te luisteren, want in de stilte móet wel een reactie volgen, toch? Zo ook met schrijven. Het is de reden waarom ik onze kinderen adviseer om een brief, opstel of wat dan ook, te schrijven met pen en papier. Op die manier word je gedwongen na te denken over de kern van je verhaal. Na te denken over je formulering. Het kaf van het koren te scheiden. Niet lukraak dingen de wereld in te gooien, te typen of te appen maar te bezinnen. Alvorens te beginnen. Immers, eenmaal opgeschreven is het lastig de tekst weer te wissen. Eenmaal uitgesproken is het lastig om de woorden weer terug te nemen.
Ik denk aan wijlen Maarten van Roozendaal. Mijn favoriete liedjesschrijver. Met stip (…). Hij had zo graag eens een ‘endless road song’ geschreven. Zoals ze dat in Amerika doen. Helaas leent ons kleine kikkerlandje zich er niet echt voor. In drie uur ben je aan de andere kant van het land. Je bent nauwelijks de Randstad uit of je rijdt ergens weer een dorp of stad binnen. Tegen de tijd dat je zintuigen tot rust komen worden ze opnieuw geprikkeld. Helás!
Ik kan me ook nog een uitzending herinneren van ‘Het roer om’. Een boer uit Friesland besloot een melkveehouderij te beginnen in Noorwegen. Nauwelijks geland begon hij enthousiast zijn zaken te organiseren in de hoop zo spoedig mogelijk van start te kunnen gaan met zijn bedrijf. De koeien moesten gemolken en dus was het zaak de boel zo snel mogelijk op de rit te hebben. Er moest immers geld in het laatje komen en brood op de plank. De dagen waren kort en helaas was er weinig verlichting. Bij het aansluiten van alle apparatuur was er een gebrek aan stroom. De boer belde een monteur. Hij hoopte toch binnen 1 á 2 weken wel te kunnen beginnen! De monteur beloofde ‘deze week nog langs te komen’. Het kon niet vandaag want het was kilometers rijden en het werd vroeg donker. Toen hij eindelijk bij de boer aankwam ontbrak het hem aan de juiste onderdelen en goed gereedschap. Maanden later kon de boer eindelijk aan de slag. Het landschap, het klimaat en de lokale mentaliteit ‘dwongen’ hem zijn verwachtingen bij te stellen. Een tandje lager. Slow down. Hij paste zich aan. En het deed hem goed.
Voor 2022 wens ik een ieder tijd. Meer dan 365 dagen. Meer dan 24 uren in een dag. Een fermate in de muziek en het wit tussen de regels. Slow down. Dat doet goed.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.