Column(35): En… met volle kracht vooruit!

column nr: 35

In januari van dit jaar schreef ik al over meer avontuur in mijn leven. Reizen zo af en toe. Drummen. Meer tijd. In augustus vorig jaar over mijn opgebrande motortje. Ja ja, ik ging het helemaal anders doen. Tijd voor jezelf  en zo. “Tuurlijk schat, doe jij je best maar weer.“ Ik lach mezelf keihard uit. Nu drie dagen op bed. Weer zwaar over mijn grenzen gegaan en elke zenuw in mijn lijf staat strak. Ik kan wel gillen. Gillen en slapen. Willekeurige volgorde. Hoe krijg ik het weer voor elkaar! Met pijn in mijn hart moest ik vandaag mensen afbellen.

Avontuur lukt. Niet in de zin van reizen, tenzij je verhuizen ook een reis noemt. Gewoon nog lekker in kneuterig Maassluis, vlakbij de Koningshoek dus lekker centraal. Vanuit mijn nieuwe raam boven kijk ik naar de bootjes op ’t Scheur. Moeten ze wel een beetje groot zijn. Drummen lukt ook. In de zin van: volhouden. Het is nog steeds niet veel soeps, helaas. Maar ja, dan moet je ook wel genoeg tijd hebben om te oefenen!

Rustig an enzo …

Ik dacht: nieuwe meester (zie column januari), dus juf Cindy kan een beetje rustiger aan doen. Eindelijk aan dat boek beginnen! Gewoon eens de natuur in, ook al is het geen weekend! Maar ja, dan moeten er zich geen leuke uitdagingen aandienen. En dus stapte ik de mallemolen weer in en vanaf maart ben ik al aan het hollen. Hoe lief de kinderen ook zijn, ik ben het hollen momenteel goed zat. Met als gevolg: in bed. Stukgehold.

Inkijkje

Ik hou het meestal stil. Maar hé, even tussen u en mij; tien jaar geleden werd ik 100% afgekeurd. Yep, jawel. 100%. Allemaal van mij. Ik vertel het meestal niet, want het stickertje “patiënt” zit meteen op je voorhoofd geplakt. En behalve dat rare lijf blijf ik nog gewoon Cindy. De enthousiaste, ‘veels te kwebbelige’ ik.

Tien jaar geleden de diagnose Reumatische Artritis en Atrose. Ik kon op dat moment niet meer lopen en amper voor mezelf zorgen. De werkgever destijds dacht dat ik me aanstelde en dus worstelde ik me met hoge koorts en krukken alsnog naar mijn werk; het Boddaertcentrum. Dat ging natuurlijk niet met twee trappen en beroerd. Ik toog na een half uurtje toch maar weer huiswaarts. Ikzelf dacht dat het stress was. Dat is het bij mij tenslotte altìjd. Een stresskippie was ik. Vervolgens zat ik drie maanden thuis. Lopen ging niet, dus ik kroop op handen en knieën door het huis. Tot de diagnose kwam. Revalideren natuurlijk, om weer mobiel te worden. En intussen huis te koop (want trappen) en ….

U denkt toch niet dat ik dan maar een potje thuis ga zitten? Daar zou ik doodongelukkig van worden! En dus deed ik in sneltreinvaart een omscholing en stond krap een jaar later voor de klas. En daar sta ik nu nog. Maar echt leren van mijn fouten, dat lukt nog niet met al die blijdschap als zich ‘een leuke uitdaging’ aandient. Hoe gaaf als je een stel kinderen weer een beetje in balans en op de goede weg krijgt?

Het is mijn vloek: een enthousiast hoofd vol kennis en ideeën en een lijf dat niet mee wil doen. Maar u hoeft geen medelijden te hebben want: 1 ik doe het uiteindelijk mezelf aan, al dat gehol, en 2 ik heb ontzettend veel goeds geleerd van het chronisch ziek-zijn! Een ander mens? Ja, eigenlijk wel. Stresskip ben ik niet meer. Ik ben gewoon niet meer zo snel onder de indruk van heisa.

En in mijn nieuwe dappere poging om het leven weer te re-organiseren en dingen zó te plannen dat ik tijd overhoud (en vooral: energie) zat ik al mijn columns eens door te spitten. Want ik was aan het organiseren. Toen kwam ik herhaaldelijk mijn ‘energie-probleem’ tegen. En komend schooljaar ga ik het dus echt nóg een keer proberen, dat rustigere aan doen. De dingen schrappen die energie kosten en te weinig opleveren. En iets nieuws waar ik nu al vrolijk van word! Zie mijn site hieronder  ↓ ↓ ↓ ↓ ↓

Ik hoop dat u een beetje voor me duimt, want het is een flinke innerlijke strijd de komende tijd. Ik moet ‘nee’ gaan zeggen! Dat wordt een avontuur op zich!

klik