Column(34): In een groen groen knollenland

column nr: 34

Een wandelingetje door een park, met om je heen het geluid van vogeltjes. Af en toe kom je een mede-wandelaar tegen en dan groet je elkaar wat stug. Of heel opgewekt. Je ziet het al van verre aan de uitstraling. Er had net zo goed in neonletters op het voorhoofd ‘niet lastigvallen met gezellig doen’ kunnen staan.

In de zomer in de zon op een grasveld. Om je heen hoor je het gekeuvel van anderen die de warmte en gezelligheid ook hebben op gezocht. In Rotterdam welteverstaan. Als ik een eindje wil wandelen of gezelligheid in een park zoek, moet ik namelijk de auto in.

Postzegels sparen

We hebben in Maassluis de natuurpostzegel langs de Waterweg (eh Het Scheur) inmiddels gehalveerd wegens woningbouw. Onze andere groene postzegel ligt aan de snelweg (wat een heerlijk rustgevende plaats!) en ligt er al jaren verwaarloosd en verlaten bij. Hoe lang geleden heb ik hier ook alweer aandacht voor gevraagd? En in het midden hebben we een klein parkje met een hertenkampje. Als je hele kleine stapjes zet, kun je toch zeker vijf minuten in het groen lopen.

Scouting
Met de leerlingen was ik vandaag bij de scouting, de Paulusgroep. Hoera, wat groen om onze takken in te zoeken. De leerlingen, ontzettend enthousiast, stormden meteen de struiken in. Wat was dat even genieten! En dan blijkt ook hoe weinig ze gewend zijn. Vind je het gek, in dat zogenaamde ‘vrijheidspark’. Drie bomen en een grasveld, dat noemt men dan een park. Er valt onmogelijk een les natuur uit te halen. Misschien: Tel grassprietjes? Ik probeerde er deze week tijdens een zonnig kwartiertje even een momentje rust te pakken. Helaas, daar is het niet voor gemaakt. Het is mooie versiering en uitzicht voor de mensen die eraan wonen, maar je hoeft niet te rekenen op een heerlijk wandelingetje.

Ook hier: als je kleine stapjes zet, kun je misschien net vijf minuten lopen. Twee keer springen en je bent erdoorheen. Wij klommen vroeger (zei de oude taart) altijd in bomen bij het hertenkamp in Maasland. Of we bouwden een hut van gevallen takken. Hoe vaak gebeurt dat tegenwoordig nog? Hebben kinderen die kans nog? Als ik die kaarsrechte struikvrije ‘groene grasstrookjes’ zie, weet ik het antwoord wel.

Trooststruik en wateropvang

Nu wil het toeval dat er een stukje Maassluis vrij komt. Hoera! We krijgen weer een stuk groen terug voor ons ingeleverde strookje langs de waterweg! Of niet? In het bestemmingsplan is alweer gedacht aan woningbouw. Zes lussen van woningen ‘aan het groen’. Laat u niet foppen. Die ene meter groen is de naam ‘groen’ niet waardig. Als je een keer hard niest, ligt je trooststruik in het scheur.

Intussen kampt de gemeente wél met de vraag om meer opvang voor grond- en regenwater. Afwatering is nu al een knelpunt en gaat in de toekomst nog meer aandacht en investering nodig hebben. Daarin heeft Maassluis die toekomstgerichte visie al jaren laten liggen.

Gaat daar het Wipperspark gewoon voor afgegraven worden? Gelukkig maar, gemeente! Dan ben je direct van twee groen-mogelijkheden af! Heerlijk, wat ruimt dat op, al die slordige struiken en bomen en wat een geld levert het weer op!

Oproep

Overigens, aan de Westlandse weg is groot succes geboekt door de groenvoorziening! Al sinds februari/maart (bind me er niet op vast) is het genieten geblazen van de kleurrijke bolletjes en nu wilde bloemenpracht. En ja, dát was aanleiding om even met een paar leerlingen narcissen te gaan bestuderen! Klaprozen, een groep 8-er vandaag wist niet wat het waren, maar bij het nieuwe metro-station (west) bloeide het uitbundig rood! Voor een natuurliefhebber een genot om te zien. Het kán dus wel!

Daarom hier een oproep: Gemeente Maassluis, trek uw les uit het enthousiasme waarmee deze bloemenpracht door Maassluizers wordt onthaald en geef ons meer natuur!