Column(35): Zwemles

Het holle geluid van schreeuwende kinderen. Betonnen muurtjes voor een beetje privacy. Een koude vloer. Mosgroene en sombere bruine tegels. Kurk tegen het hoge plafond en lange, kille TL buizen. Mijn gedachten gaan terug naar de zwemles in de jaren ’80.

De zwemjuffrouw klapt streng in haar handen en we springen het water in. Mijn ogen stijf dicht. Het gegil verstomd een beetje wanneer ik kopje onder ga. Bubbels, bellen… en weer boven. Gehoest en geproest. Ik heb me verslikt. De juf klapt weer. Ik wrijf in mijn ogen en kijk in een waas om me heen. Wat is de bedoeling? Lichte paniek maakt zich van mij meester. Een harde stem. Deze kant! Kom er maar uit!

Ik worstel mezelf omhoog en ga vlug klaar staan. Weer het geklap. Ja? Nu! We springen het water in. Het water voelt prettig. Vriendelijk, klokkend en warm. Het is hier niet diep en je kunt nog staan. We zwemmen in banen over de lange zijde van het bad. Op onze rug. Buik omhoog en het hoofd zover mogelijk achterover. Als er maar geen water in mijn ogen komt. Opeens voel ik een koude stroom om mijn lijf woelen. Het geluid is anders. Ik kantel naar mijn buik om te zien waar ik ben. De bodem van het bad gaat hier stijl, schuin omlaag. Hier begint het diepe. De lichtblauwe vloer verloopt snel van donker naar onpeilbaar zwart. Lichte angst maakt zich van mij meester. Mijn hart begint sneller te kloppen. Mijn maag keert zich om en ik voel me misselijk. Geen idee wat er onder mij is. Hoe diep. Zo zwart. Als olie. Het water voelt kil en koud.

Die stem weer; ‘Ja, doorzwemmen! Deze kant, en… kom er maar uit’. De juf is ook onpeilbaar. Ik kan haar ogen niet lezen achter de verduisterde glazen van haar grote dikke randen bril. Zou ze weten dat ik altijd mijn ogen sluit als ik onder water zwem? Vast wel. Wanneer we oefenen met duiken en onder water zwemmen, begin ik in baan twee en eindig ergens in zes of zeven. Ik zwem diagonaal door het bad. Met mijn ogen dicht. Op hoop van zegen. Hier en daar een trap van een voet in mijn zij. Gemopper: ‘Je zit in de verkeerde baan hoor!’

Afgelopen woensdag kreeg ik een mailtje van mijn broer. Onze vader, van bijna 86 jaar, is gevallen. In één klap. Hij was op de fiets naar de groenteboer. Een paar boodschappen halen. Hij woont nog steeds met mijn moeder van 78 jaar in de oude eengezinswoning waarin ik ben opgegroeid.

Papa heeft zijn heup gebroken. Het bot van het bovenbeen is gebroken van de kop van de heup. Hij gaat naar de afdeling ouderenzorg/ geriatrie. Ze gaan de heup opereren; de kop gaat vervangen worden- en dan met een pen in het bovenbeen bot (…).

Ik hoor de klap en beland in het diepe.

De operatie is uitgesteld. De cardioloog heeft even naar het hart gekeken. Daar zit een verstopping. Morgen gaan ze er eerst een echo van maken. Nu gaan ze hem lokaal verdoven.

Het wordt zwart voor mijn ogen en alles voelt koud.

De verstopping bij het hart valt mee, maar het zoutgehalte in het bloed is te laag. Een narcose geeft nu teveel risico. Op basis daarvan heeft de anesthesist dus besloten de operatie uit te stellen.

Mijn maag krimpt ineen. Papa ligt straks al twee dagen en nachten hulpeloos in dat bed, met zijn gebroken heup. Met alleen die pijnstillers en kalmeringstabletten. Dat kan toch niet? Lichte paniek maakt zich van mij meester.

Of er komende nacht iemand bij papa in de kamer wil slapen. Hij heeft een delier en is heel onrustig en verward. Er is veel behoefte aan een vertrouwd gezicht.

Ik voel me misselijk. Een grote knoop in mijn maag. Alsof mijn keel wordt dichtgeknepen..

Update. De operatie is goed gegaan en hij ligt nu op de uitslaapkamer. Papa heeft een ruggenprik gehad, dus geen volledige narcose.

Ik kom boven. Lucht!! Maar ik verlang naar die stem. Waar is ze? Die stem. Die roept: ‘Deze kant op. Uit het diepe. Een paar slagen zwemmen, en… kom er maar uit’.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗