Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


Er zijn dagen dat de vrouw des huizes uitgeschakeld is en ik aan de bak moet. Dan word ik eropuit gestuurd om boodschappen te doen. Dat leidde nog nooit tot een bevredigend resultaat. Wel tot gekibbel in de trant van: “Je weet toch welk merk we altijd hebben?!” Ik ben een antiheld in het huishouden en al helemaal qua boodschappen. 

Ik heb onlangs ingezien dat ik op bovenstaande vraag vooral niet moet reageren opdat het echtelijke gesputter weer snel voorbij is. En dat terwijl ze kán weten dat ik het nooit zal leren.

ik heb jullie dat zes jaar geleden al eens verteld in deze column: 12 redenen om mij niet de boodschappen te laten doen

Dat komt enerzijds omdat ik door de bomen nooit het bos zie en zij nog al eens van merk wisselt, anderzijds omdat ik niet weet wat zij in de keuken nu weer heeft gebruikt, waardoor ik geen idee heb wat er in een maaltijd verwerkt is.

Zij heeft mijn raadpogingen daartoe dan ook feilloos getorpedeerd met opmerkingen als “ik heb maar wat hier en daar uit de kast gerukt” via “we doen het maar met wat we in voorraad hebben” tot  “het wordt zo smakelijk door het geheim van de kok”.

Dat laatste lijkt het meest onschuldige, maar is de gevaarlijkste, want als ik van de maaltijd probeer te genieten, word ik meteen aan een verhoor onderworpen. Ik moet zien te proeven wat er allemaal in zit. Als je weet dat ze een tovenaar met kruiden, pakjes, vijzels, blenders,  flesjes en potjes is, dan snap je mijn wanhoop. Hoeveel planken ik al mis heb geslagen, wil je niet weten. Het laatste jaar volstaat het al als ik aangeef dat het lekker is, maar dat moet dan wel bij de eerste paar happen, anders heb ik de poppen aan het dansen. Er dansen dagelijks poppen bij ons….

Zo moest ik gisteren wat boodschappen doen. Briefje mee en drie adressen. Eerst naar Boer Pait. Ik moest maar vragen naar appels die geschikt zijn voor door de rode kool. Op het briefje stond 6 appels. Omdat dat megagrote goudrenetten bleken te zijn, vroeg ik om advies. Drie is genoeg. Op (ijdele) hoop van zegen.

Daarna door naar Green Mushroom Farm op het grote terrein van transporteurs in De Lier voor een aanbieding: een box met diverse paddenstoelsoorten. Google maps bracht mij feilloos bij het ingegeven adres. Daar oogde het pand doodstil. Dan maar even het adres controleren op facebook. Ik bleek 4oo meter verder te moeten rijden… en stond in no time weer buiten het terrein. Hun Facebookpagina -zo bleek later- wees het oude adres aan. Terug naar de eerste plek: bijna een half uur later was er een box samengesteld en kon ik naar het laatste adres.

Appie op de Koningshoek voor twee glutenvrije producten en gebroken rijst. Ik vreesde al het ergste en zo geschiedde. Ik leek wel een gefrustreerde tijger zoals ik voor de vakken heen en weer ijsbeerde.

Ik stond wanhopig in de bio-hoek en besloot – na het hele vak viermaal te hebben geïnspecteerd- een zak havervlokken zonder vermelding glutenvrij op de foto te zetten. Haar antwoord-appje gaf een duimpje omhoog: Maar het is niet glutenvrij zette ik erbij. Dat maakte niet uit. Pffff…

Dan glutenvrije ontbijtkoek –voor door de rode kool had zij gezegd. Tuurlijk?! Ik moest er een passerende teammanager voor tackelen om na 5 minuten alsnog op de juiste plek te kunnen belanden. Dan de gebroken rijst. Op de rijstafdeling heb ik zeven keer alle zakken en pakken bekeken maar trof niets wat erop leek. Dan maar vragen: twee medewerksters wisten dat er mogelijk in de app iets zou staan: het product blijft niet in het assortiment. Mij schoot toen te binnen dat vrouwlief had gezegd dat het er wellicht helemaal niet zou zijn.

Even vreesde ik dat Dr. Alzheimer in the house was, maar de lieftallige blonde jongedame aan de kassa hielp mij van dat spookbeeld af. Zij vroeg mij of ik koopzegels wilde en corrigeerde zichzelf met “ik vergeet iedere keer dat wij die helemaal niet hebben”. Haar hagelwitte glimlach maakte mijn bezoek weer goed.

Ik was inmiddels meer dan twee uur op pad geweest. Voor mij leek het een soort Expeditie Robinson met ongenadig moeilijk opdrachten. Ik ben mijn hele leven al slecht in boodschappen doen. Toch blijft vrouwlief mij op de proef stellen.

Warme maaltijden laat zij overigens niet aan mij over. Ik zit nog in de beginnersfase. Ik weet inmiddels het verschil tussen water voor koffiezetten, voor thee zetten en voor eieren koken. Ik voel mij op dat terrein al een hele pief, dankzij het feit dat we daarvoor drie verschillende apparaten hebben. Maar vraag me dan weer niet daarbij ook nog boterhammen met divers beleg te serveren, want geheid krijgt je niet hetgeen waarom je vraagt.

PS

Ik heb ooit in 1996 tijdens een werkweek in hartje Athene op de Plaka bij hét restaurant voor Moesaka maaltijden gegeten. Dat was met een vrouwelijke collega. Haar zus die daar woont had dat geadviseerd. Ik concludeerde dat de mousaka van thuis véle malen lekkerder was. Dat compliment heb ik thuis uitgesproken. Voor mij toen al een ultiem compliment. Sindsdien zeg ik ook geregeld dat ik niet buiten de deur hoef te eten omdat het daar nooit lekkerder is. Dat is gemeend en de kwaliteit van haar kookkunst wordt door familieleden onderschreven. Hopelijk gelooft zij mij nu het zwart op wit staat. Ik ken mijn plaats. Zij is een driesterren keukenprinses, ik schrijf heel aardige columns, soms.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 329 lezers

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    20 oktober 2021 at 09:41

    “Hallo Jumbo(‘s)!”

    AH(a) ALDI(e) LIDL(s) PLUS BAS(sen),
    Moeten Meer Op De Kleintjes Passen!

    Haal mijn boodschappen G’woon bij Hoogvliet,
    Ik proef en het smaakt naar meer en geniet!

    U moet de groe(n)ten van Pait hebben!