Column(38): Gospelkoor Happy Days

column nr: 38

Nou, weinig Happy Days voor het gospelkoor. We mogen niet repeteren en we kunnen niet optreden. Je moet er natuurlijk niet aan denken in deze tijd, dat je elkaar een virus in het gezicht staat te blazen.

En we zijn Constand Wassink verloren aan het virus. Dat is heel verdrietig. Regelmatig had ik met hem een discussie, maar net zo regelmatig waren we het heel erg eens met elkaar. Ik ga niet naar de kerk en heb dus niet altijd dezelfde emoties met een lied als anderen van het koor.

Nu weet ik al, dat als Constand dit gelezen zou hebben, ik de volgende morgen een e-mail aan mijn broek zou krijgen.

– Wat bedoel je met “de kerk”. Er zijn er 8 in Maassluis!

– Ja, Constand, maar…

Ooit heb ik voor dit koor gekozen vanwege de passie die in deze muziek zit. En waar het mee gebracht wordt. We zijn een amateurkoor. Het gaat echt niet allemaal goed. Soms zingen we een refrein per ongeluk twee keer. Of is er een sectie die vergeet in te zetten. Maar de laatste keer dat we optraden danste het publiek zowat op de stoelen.

Constand zei: – Dit koor draagt een boodschap uit!

Daar hadden we dan een discussie over. Ik vind dat, als je een boodschap hebt, je die overal uit moet dragen. Maar Constand wilde dat liever bij de eigen parochie houden.

Het is bij dit koor alsof ik een warme deken om me heen heb. Ik weet zeker, als er iets met Jerry en mij zou zijn, dat er vanavond 6 mensen voor de deur staan. Wij hebben geen auto. Als er ergens opgetreden moet worden is er voor mij altijd ergens een plaatsje in de auto. Dat hoef ik niet eens zelf te regelen.

Nu er geen repetities zijn wordt er “gezoomd”.  Dat is via internet, iedereen zit achter zijn eigen tablet of telefoon in zijn eigen kamer te zingen. Ik doe daar (nog) niet aan mee. Ik ben het wel van plan, maar ik moet eerst nog een aantal bergen verzetten eer ik zo ver ben.

Er zijn een paar koorleden die ik op straat, of Facebook tegen kom en die zeggen: – Doe toch ook mee!

Ik vind het niks. Zit je daar alleen in je kamertje, met je kop vol in beeld. En ik snap de uitvoering ervan niet. Je hoort elkaar niet zingen. Dat is uitgeschakeld vanwege de vertragingen in het systeem. Ineens gaat het zoeklicht op! Het zingen is helemaal niet het belangrijkste… het gaat om de sociale contacten. En dat hebben we in deze tijd juist zo hard nodig.

Helaas zijn er niet zoveel koorleden die er aan mee doen. Dat is jammer. Het gevolg daarvan is, dat je niet weet hoe het met de anderen gaat.

Zelf loop ik een paar keer per week langs Carola. Dan kletsen we wat en Carola staat aan de ene kant van de schutting en ik aan de andere kant! Ik wil graag dat ze weet, dat het met Jerry en mij goed gaat. Tegelijkertijd hoor ik hoe het met Carola gaat.

Dat is saamhorigheid. Maar dat moet wel van twee kanten komen.

Ik maak me ernstig zorgen. Hoeveel veerkracht zit er in dit koor? Zullen we in staat zijn om ons zelf te herpakken? En gaan we weer repeteren en optreden zoals dat hoort bij een koor? Zingen we ooit weer Love shine al light?

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗