Column nr: 38

Dagen van tevoren werd de eerste sneeuw al aangekondigd, waarschuwingen werden afgegeven, de NS zette als voorzorgsmaatregel minder treinen in en Rijkswaterstaat had de sneeuwschuivers al klaar staan. Dinsdag was het dan zover, het sneeuwde. Ik herinner me jaren dat ik in elke vezel van mijn lijf de spanning kon voelen bij dit soort weerberichten, sneeuw-gevechten, sneeuwballen gooien tegen auto`s en met de slee van de dijk af roetsjen. Heerlijke winters waar je aan het eind van de dag weer naar huis ging en alles wat je aanhad op een hoop werd gegooid, nat en koud en mijn moeder hoofdschuddend naar me stond te kijken en voorspelde dat ik nu vast ziek zou worden. Opwarmen bij de kachel met wat warms te drinken. Later deed ik het met mijn eigen dochter nog eens vrolijk over of ik liep met mijn vader door de stad om een paar mooie plaatjes te schieten van het winterse weer.

De spanning die ik dit jaar voelde was een heel andere spanning, opeens, zomaar uit het niets was ik helemaal niet zo blij met die sneeuw. Ik dacht aan de dramatische files die er zouden ontstaan, gevaarlijke situaties, glijpartijen en voor het eerst merkte ik dat het wat mij betreft allemaal niet meer zo hoeft. Ik schrok een beetje van mezelf, waar is mijn lef, waar is mijn enthousiasme?

Ik heb het wel al eerder gemerkt bij mezelf, ik leef tegenwoordig een beetje voorzichtig, ben niet meer zo te porren voor een uitdaging of onverhoedse verandering. Ik kleur liever binnen de lijntjes en doe wat iedereen van me verwacht. In termen van mijn werk te blijven: “Ik blijf met mijn kop onder het maaiveld want dan kan er nooit wat gebeuren!”.

Ik kan niet anders dan mezelf de vraag te stellen: ”Wat is er aan de hand? Waar is dat meisje gebleven dat genoot van de sneeuw? Waar is die vrouw gebleven die niet bang was om controversiële keuzes te maken? Waar is die vrouw die het lef had om te staan voor haar keuzes en doorzette?”

Mijn voorzichtige leven biedt mij een veilig gevoel, ik hoef geen risico`s te nemen, ik blijf binnen mijn comfortzone. Ik weet wat er van mij verwacht wordt. Als ik zo van een afstandje naar mijn leven kijk kan ik niet anders concluderen dan dat woorden als: “beetje saai, sleur, vanzelfsprekend, cliché misschien zelfs” er wel op van toepassing zijn.

De vraag hoe het zo gekomen is, is niet eens zo belangrijk, de vraag of ik er iets aan wil veranderen des te meer. Een voorzichtig leven is namelijk niet erg, zolang je er zelf vrede mee hebt en je bewust die keuze hebt gemaakt is het goed. Uiteindelijk gaat het er toch om dat je zelf gelukkig bent en je aan het eind van je leven kan zeggen dat het goed was.

Eindig je leven niet met vragen als: “Had ik maar… of Wat als ik …..?” Het lijkt me verschrikkelijk als je aan het einde van je leven de conclusie moet trekken dat je niet alles eruit hebt gehaald, dat je uitdagingen niet bent aangegaan en dromen bij dromen hebt gelaten.

Ik merk bij mezelf dat ik een beetje van alle twee heb, ik vind mijn voorzichtige leven voor een groot deel goed zoals het is maar ik mag van mijzelf ook wel wat grootser leven, mag wat meer dromen en voor die dromen aan de slag mag, risico’s mag nemen, buiten mijn comfortzone mag treden en ja, soms zal dat eng zijn maar ook dat mag,

Ik geef mezelf voor nu de ruimte om eens te gaan ontdekken wat ik graag zou willen gaan doen en het grappige is dat ik opeens een soort kinderlijk enthousiasme en spanning voel opkomen; Ik ga weer avonturen beleven, ik ga weer ontdekken, door alle barrières van voorzichtigheid heen.


 

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■

2 Reacties

  1. Bea Scheurwater
    26 januari 2019 at 14:00

    Recht zo die gaat Trudy! Doen…

  2. Marja gerkema
    26 januari 2019 at 08:58

    Herkenbaar!!!!