Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Onderweg ben ik. We zijn bij mijn vader (86 jr) geweest, op de revalidatieafdeling van het verpleeghuis. Mijn vader heeft een hekel aan de lift. Zijn kamer is op de 1e etage maar ‘de koffiebar met ontspannen loungegedeelte’ aldus de website, is gelegen op de begane grond. Met enige overredingskracht stappen we iets later toch de lift in en begeven ons naar de koffie.
De koffieruimte is onlangs verbouwd. Er is niet veel op aan te merken. De akoestiek is er blikkerig en het licht iets te licht. Dat wel. Op de ronde tafel staat een bordje dat ons, nog steeds, vraagt 1,5m afstand te houden. Het is zondag en redelijk druk. Om ons heen families en rolstoelen. Volwassen kinderen die er, net als ik, hun ouders bezoeken. We proberen het allemaal gezellig te houden maar ik voel er het verdriet hangen. Het is van de gezichten af te lezen. De oude mensen, opeens uit hun leven weggerukt. Weggeslagen. Door een val, een ongeluk. Ze kijken wat verdwaasd om zich heen. Als vissen door de ruit van een groot aquarium. Fragiel. Kwetsbaar. Ontheemd.
Ik neem nog maar een slokje koffie. De zoon schuift zijn vader wat dichter bij de tafel. Zijn moeder zit er een beetje onhandig naast. Ze probeert ook wat te helpen. Met een tissue veegt ze de kruimels weg en probeert tot een gesprek te komen. Dat valt niet mee. Er is weinig privacy en de ruimte is zo ingericht dat alles vrij toegankelijk is voor mensen met rolstoelen en rollators. De vrouw oogt wat opgelaten, met waterige ogen en een blos op haar wangen. Ze wil zoveel zeggen maar het komt niet. Zoiets. Even later wandelen ze de gang op en nemen er afscheid. Een onhandige kus. Trillende handen. Ze wrijft over zijn rug. Tot de volgende keer maar weer (…). Ze stopt. Hij wandelt verder. Terug naar zijn kamer.
We drinken een 2e kop koffie. In de binnentuin zie ik ook wat mensen zitten. Het zonnetje schijnt weliswaar maar het is nog erg fris buiten. ‘Zijn er dingen die u graag zou willen doen, pap? Zijn er dingen die u weer zou willen oppakken? Muziek misschien? Mijn vader weifelt en kijkt naar zijn handen. Hij heeft last van artrose en schudt zijn hoofd. Een zucht. ‘… of straks, als u hier weg bent, weer biljart misschien?’
Wat blijft er over, vraag ik me af? Met een zwaar gevoel en een brok in mijn keel nemen we afscheid. Zijn beide handen beschermend om die van mij. Een knuffel. Zo fijn. Het kan weer. Zijn lange gestalte. De Grote Vriendelijke Reus. Ik voel de botten van zijn ruggengraat door het fleece-vest heen. Dag pap. Tot volgende week..
Wat blijft er over? Thuis bekijk ik foto’s en filmpjes van papa. Mijn vader, een paar jaar terug, op het Centraal Station van Utrecht. Er staat een vleugel midden in de stationshal. Papa kan het niet laten! Ze moeten toch nog wachten op de trein. Hij speelt ‘All You Need Is Love’. In een mum van tijd staat er een kring van reizigers om hem heen. Ze neuriën mee; ‘Love Love Love.. Love is All You Need’. Mijn moeder wandelt het beeld in. Met haar wollen muts. Hilarisch. Je ziet haar denken; ‘Het is weer zover~ straks missen we de trein!’. Mijn vader geeft haar een veelbetekenende knipoog die zegt; ‘Komt goed, even m’n liedje afmaken’.
Een voorbijganger legt wat geld op de pianoklep. Ze klappen. Ik gloei van trots. Mijn vader. Mijn papa…
Even mijn liedje afmaken. Wat blijft er over van zijn Levenslied?
♥ Het is de Liefde ♥
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 136 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Lief 🙂