Column(380): De voeler en de duider

Ze zitten schuin tegenover mij en ik kan hun gesprek letterlijk volgen. Eindelijk mogen we weer overal vrij een café binnen en dus koos ik deze stek vlak bij het raam. Het is gezellig druk en de retromuziek verhoogt mijn stemming.

Op het oog lijkt het of ik zit te mijmeren terwijl ik met een blik op oneindig naar buiten kijk. Niets is minder waar, ik luister boven mijn dampende koffie geboeid naar hun gesprek. Vergeet zowaar de voor mij uitgespreide krant.

‘Life’s what you make it’ van Talk Talk, klinkt uit de speakers.

Zij zegt:

”Weet je, het is allemaal niet zo makkelijk. Aan de ene kant kan ik haar best begrijpen. Ik voel het gewoon. Zij is niet gelukkig in haar relatie. Ik hoor haar vaak vertellen dat ze de avonden alleen doorbrengt en dat vreet aan je. Dat kan niet anders. Het knaagt aan haar zekerheid, dat voel ik aan alles. Voel jij dat dan niet?”

Hij knikt.

Uit de speakers klinkt ‘Don’t speak’ van No Doubt.

Zij vervolgt:

“Weet je wat het punt is. Ze zijn al bijna vijftien jaar bij elkaar. En zij zit na het werk thuis met de kinderen opgescheept, terwijl hij gaat sporten. Ik kan mij helemaal in haar gevoel verplaatsen. Het is niet voor niets dat zij zoveel overgewicht heeft. Niet dat zij mij dat met zoveel woorden heeft verteld, maar het is overduidelijk. Ik zie het. Het staat op haar voorhoofd geschreven. Maar echt, hoor. Dat jij dat nou niet aanvoelt. Jullie mannen doen ook nooit iets met je gevoel.”

“Och, weet je…”, begint hij.

Zij onderbreekt hem:

“Jij gaat zeker weer beginnen over dat zij dan ook maar af en toe iets voor zichzelf buiten de deur moet gaan doen, hé? Dat zij voor zichzelf moet zorgen en dat het haar eigen schuld is. Geef het maar toe. Nou?! Jullie denken ook allemaal hetzelfde. Jullie weten alles zo mooi uit te leggen. Mensplaining noemen ze dat! Altijd onderbreken en overal een uitleg voor klaar… en het maakt niet uit welk onderwerp het is.

Weten jullie wel wat dat met het gevoel van vrouwen doet!? Ik vraag mij weleens af waarom ik in hemelsnaam met jou getrouwd bent. Ik heb die keuze puur op gevoel gemaakt. Jij op verstand, want jij zei dat het handiger was voor als er kinderen zouden komen. Mooi is dat. Ik ben nog steeds geen moeder. Dat raakt mij diep hoor. En ik ben een gevoelsmens. Ik doe alles op gevoel. Ook mijn emoties. Ik kan ze niet onderdrukken. Ik moet het eruit gooien, anders gaat al het gevoel in mij dood…”

‘ All by myself’ van Celine Dion vult de ruimte.

Zij zwijgt twee tellen. Kijkt hem aan met een blik die kan doden. Dan vervolgt zij:

“Weet je ik ben er klaar mee. Dat betweterige gedoe. Mannen, bah. Allemaal hetzelfde. Maar ik laat mij niet langer op mijn ziel trappen. Jij altijd met jouw uitleg. Alles moet jij duiden en ik zit opgescheept met mijn gevoelens. Ik heb daar zó genoeg van!”

Zij kijkt hem zonder verwachting, half boos, half wanhopig aan en sist dan: “Toe dan. Ik zie het, ik voel gewoon dat je wat wilt zeggen. Gooi het maar op tafel. Jij hebt toch altijd een uitleg en een praktische oplossing bij de hand? Ik kén jou, mannetje!”

Hij aarzelt even, dan zegt hij:

“Ik denk dat ik toe ben aan nog een kopje koffie. Jij ook?”

Ik verslik mij bijna in mijn cappuccino, duik weg achter de krant die al die tijd voor mij op tafel ligt en denk er het mijne van.

Mensplaining?  Ik heb weer stof tot nadenken.

Uit de speakers klinkt op de achtergrond ‘Feelings’ van Albert Morris.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗