Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Twee jaar leven met de handrem erop. Een pittige opgave voor velen van ons. Beperkt in mogelijkheden, in uitgaansleven, in vertier, in sport, in … vul zelf maar in.
Pittig hé? Lastig ook om je te voegen naar regels om jouw gezondheid niet al te zeer in gevaar te brengen.
Goed, daarover zijn we het eens.
Wat zou je ervan zeggen als dat jaren zou duren, misschien wel jouw hele verdere leven? Daaraan moet je niet denken, toch?
Echter …
Als gezonde mensen vergeten wij dat er veel mensen zijn die wél hun hele (verdere) leven met beperkingen moeten leven. Er zijn veel mensen met een aandoening, een chronische ziekte. Soms ontwikkelt die ziekte zich progressief verslechterend. Anderen hebben iets minder ‘pech’ omdat bij hen sprake is van een stabiel slechte toestand. Vaak gepaard gaand met pijn, motorische beperking en impact op algemene vaardigheden.
Het is triest dat we niet hebben geleerd om ermee om te gaan. We leren dat ons leven ‘maakbaar’ is en handelen daarnaar: gebruikmaken van mogelijkheden, kansen en opties.
Bedreigingen, beperkingen, angst en verdriet staan niet prominent in ons woordenboek.
Ook empathie, hulpvaardigheid en ondersteuning zijn kwaliteiten die niet iedereen in gelijke mate weet vorm te geven.
Het is daarom goed dat we veelvuldig worden geconfronteerd met de passie en beleving van verzorgenden, mantelzorgers, begeleiders en praktische hulpverleners.
Die groep mensen zorgt ervoor dat voor velen de vastlopende machine van het leven toch nog blijft doordraaien. Het neemt niet de pijn, de moeite en het verdriet helemaal weg, maar maakt wel dat de niet-gezonde mens gezien wordt. Men is namelijk niet zijn ziekte, men is niet zijn beperking. De behoefte om voor vol te worden aangezien te worden als een (mede)mens, geldt voor iedereen.
Als wij -de gezonden- dat niet beseffen, zijn we zelf de feitelijk beperkte mens. We hoeven niet permanent klaar te staan, als we maar wel geregeld met die ander en diens behoeften rekening houden.
Ik ga mijn schamele best doen, jij ook?
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 338 lezers
Editor's Rating
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.