Column(39): Met Arie naar de ‘woonboulevaart’

column nr: 39

Een woonboulevard bezoeken schijnt voor sommige mensen een geweldig uitje te zijn. In de file doorschuivend naar een parkeerplek om vervolgens diverse winkels in en uit te lopen, kijken kijken en niet kopen. Een dagje uit met als bonus ergens nog een kop koffie drinken inclusief appelpunt met een toef slagroom. Vooral zo rond de feestdagen gaan mensen, soms uit verveling, naar een woonboulevard.

Moet er niet aan denken, wij dus niet. Alles wat druk is, waar veel mensen komen mijd ik chronisch. Zeker een woonboulevard. Ik word altijd stik nerveus in warenhuizen en van die woon geval winkel dingen, vooral zo een Zweeds winkel geval ding. Te veel keus, muziek, te veel mensen, geschuifel, file bij het koffie apparaat, mijn hersenpan kan die druk niet aan en niet verwerken. Gevolg: ik raak in de war, in de stress, kan geen keuze maken en dan zijn we weer snel thuis, gelukkig.

On line shoppen, beste uitvinding ooit.

De afgelopen maanden is er in huize Boeckx gestuukt, nieuw behang, gesaust, de trap gerenoveerd, decoratie verdwenen via marktplaats of de lokale tweedehandswinkel, lampen ontmanteld. Maar ja.. als er dan op een gegeven moment nog maar een spaarzame lamp hangt in de huiskamer, dan komt er toch een “niet te vermijden” momentje in ons ruim 40 jarig huwelijkse leven. Dan gaat Arie, de liefheid zelf, namelijk zeuren en als Arie gaat zeuren dan zijn grenzen overschreden en is er geen ontkomen meer aan. Als hij, begin december, vraagt wanneer we dan in ieder geval nieuw lampen gaan kopen, antwoord ik onschuldig: “We hebben toch de kerstboom verlichting”. Gevolg het zeuren neemt toe.

Kijk, dat moet hij dus niet doen hè, mij achter “den broek” zitten en zeuren want ik sla dan op slot, krijg pre stress bij het idee naar zo een niet geweldige winkel geval ding te moeten. Dus uitstel wordt nog meer afstel, totdat de bom barst en Arie op zijn Hollands “het heen en weer” krijgt van dat uitstellen en te moeten kijken naar dat peertje aan het plafond. Dus zegt Arie poeslief tegen dit stress geval: “We gaan aanstaande maandag op pad, er is dan waarschijnlijk geen mens te bekennen bij X woon geval winkel ding. Open om 13.00 uur en de koffie staat klaar”. Kijk …dat is nou mijn Arie, die denkt dan toch mee, zoekt de mazen in mijn wetten, uiteindelijk doortastend en te allen tijde oplossingsgericht, de lieverd.

Afijn, het is de bewuste maandag rond 12.50 uur, ik prent mij de voorgestelde gang van zaken in mijn hoofd: 10 minuten rijden, koffie, geen mens te zien, rond kijken en weer naar huis om dan weer na te denken wat ik nou precies wil. Ik haal diep adem en stap in de auto op weg naar dat woon geval winkel ding. Aangekomen constateer ik dat er heel veel poppetjes rond lopen maar die hebben het nog allemaal te druk met zichzelf, het afgelopen weekend en de komende dagen wanneer ze wel of niet zouden werken. Met andere woorden, we worden totaal genegeerd.

Wij maar wachten, vooral wachten op de koffie, want die stond immers klaar… Na 2 rondjes door het woon geval winkel ding te lopen heb ik er genoeg van, ik begin hoofdpijn te krijgen. Dus zeg ik op een gegeven moment tegen Arie: “De eerste de beste die ons nu voorbijloopt die tackel je Arie, weet je wel, zo plat op zijn bek… dan helpen we hem of haar omhoog en dan hebben we gelijk wat intensiever contact. Krijgen we vast koffie, praatje pot over lampen en een nieuwe bank en dan kunnen we weer naar huis”.

Afijn, Arie gaat breed in het pad staan, een jongeman komt ons tegemoet en tja, die kan niet om Arie heen. Na een groet en het niet verder kunnen doorlopen kan de knul niet anders dan de opmerking plaatsen: “Staat er wat leuks bij?”

Zo, gestrikt. Ik stort gelijk mijn emmer leeg en benoem in een rap tempo waar we naar op zoek zijn, nieuw bank, lampen, gooi wat suggesties erbij en wat kleurstellingen. Dit allemaal in de hoop dat de jongeman met een kant en klare oplossing komt zodat ik er verder niet over hoef na te denken en naar huis kan. Arie glimlacht, werpt mij zijn altijd verliefde blik toe waarbij ik hem zie denken…eindelijk gaat er wat gebeuren. Op dat moment voeg ik er op een wat zachtere toon aan toe….”O ja en ook 8 nieuwe eetkamer stoelen.”

Plots verdwijnt de glimlach op Arie zijn gezicht. “Nieuwe eetkamer stoelen? Die hebben we pas 3 jaar?” roept Arie vol verbazing.

Er ontstaat een discussie waarin Arie vol blijft houden dat de stoelen pas 3 jaar in ons bezit zijn en niet de 8 jaar welke ik beweer.

“En wat voor een kleur had mevrouw gewild?”, vraagt Arie op een gegeven moment. Anders gezegd hij ging dus al een beetje overstag.

“Wellicht bruinachtig of zoiets, net zoals de nieuwe bank.”

“Bruinachtig…?!?!?”, hoor ik Arie zeggen: ”We hebben nu bruine eetkamerstoelen en 3 jaar oud, complete onzin.”

“Nee Arie, die zijn niet bruin maar antraciet en 8 jaar oud en echt aan vervanging toe.”

De jongeman grinnikt en geniet duidelijk van onze humoristische wijze van communiceren met elkaar.

Lange leve de automatisering… dus vraag ik de jongeman of hij niet even in het systeem kan kijken, immers de hele reutemeteut hebben wij in dit winkel geval ding gekocht.

Het verlossende woord komt snel: “Inderdaad, 8 jaar geleden aangeschaft en de kleur van de eetkamerstoelen…….Antraciet.”

Ach, hoe snel gaat de tijd als je ouder wordt..en ach antraciet of bruin..

Na van koffie en thee te zijn voorzien gaan we weer naar huis. Keuzes zijn er nog niet gemaakt, ik ga “erover nadenken”… voorlopig ben ik dus even van het gezeur af.

Fijne feestdagen, wees zuinig op elkaar en kijk terug, met heel veel liefde, op momenten welke iedere keer weer momenten zijn die niet terug zullen komen.