Column(4): Tijd van eeuwige vrede nog niet aangebroken 

column nr: 4

Ik loop met mijn met mijn trouwe viervoeter door wind en regen, het is hondenweer ! Goed dat er weer regen valt, denk ik, lekker en we lopen de voor ons zo bekende route. Had het idee dat wij de enigen waren die buiten liepen, ja in de verte hoorde ik wat autoverkeer en zowaar het ronkende geluid van een vliegtuig. Een vliegtuig ooit zo gewoon maar nu wel weer even vreemd.

Terwijl wij zo lopen, door de regen en de harde wind, flitst er van alles door mijn hoofd en denk ik aan klimaatverandering wat even vergeten lijkt, Brexit-deal uitstel en afstel ? ik ben het kwijt, ja alles lijkt op slot, Corona het zal je maar treffen, demonstraties en daarbij burgemeesters die massaal whatsapp opschonen, vakantiegangers die toch maar thuisblijven, maar ook aan oneindige ECB steunpakketten. Miljarden en miljarden in en uit allerlei potjes … waar komt dat geld dan toch vandaan en wie moet dat opbrengen gaat alsmaar door mijn hoofd.

Ik loop rustig door, ietwat gebogen vanwege de harde wind en fikse regenbuien, mijn trouwe viervoeter heeft inmiddels voor de zoveelste keer zijn spoor nagelaten en heeft het naar zijn zin, ja zoals ik al zei… hondenweer. Ik hef mij hoofd op en kijk wat vluchtig om mij heen en aanschouw de groene omgeving Hier gaat een bepaalde rust vanuit ondanks of misschien dankzij het slechte weer, maar dit maakt het juist zo bijzonder. Wij lopen door en steken een weg over, meestal laat ik mijn maatje de route bepalen maar wel binnen de door mij gestelde kaders zeg maar. Hij vindt het prima, loopt heel graag aan de riem en stopt met regelmaat om even met zijn natte vacht tegen mijn benen aan te duwen en dan geef ik hem wat gemoedelijke klopjes op zijn zij en dan lopen we weer verder. Wij begrijpen elkaar door en door niet zo verwonderlijk wanneer je bijna 11 jaar met elkaar omgaat door weer en wind.

We zijn inmiddels al een poosje onderweg en mijn gedachten blijven afdwalen vooral naar de toestand in deze wereld. Ooit was er een politiek commentator, GBJ Hiltermann, hij heeft ruim 40 jaar voor de AVRO wekelijks een radiocolumn uitgebracht over de toestand in de wereld. In deze periode van onrust in de wereld moet ik aan hem denken en het brengt mij eerder zorgen dan hoop. Mijn viervoeter stopt en kijkt wat omhoog, we steken nogmaals over en gaan richting huis terwijl het hemelwater zich onverstoord als een douche over ons heen stort, wij vinden het best prima zo, ja geen keuze want we zullen toch een keer weer thuis moeten komen.

De wind laat zich behoorlijk gelden en het is lastig om de ogen open te houden, we gaan het laatste stuk op gevoel en mijn maatje vooral op de reuk. Hoe zal het verder moeten gaan in deze onrustige tijden denk ik weer, hoe diep zijn de zakken van onze overheid, hoelang houden wij stand… Dan zie ik de beelden voor ogen van demonstraties en de reacties over en weer. Komen wij hier weer bovenop en gaan we het dan beter doen met zijn allen of nemen de tegenstellingen alleen maar verder toe? Mijn viervoeter stopt en schuurt wederom zachtjes tegen mijn benen aan , ach…we zijn bijna thuis… Ik klop hem zachtjes op zijn zij, aai over zijn bol en zeg: ‘Kom, vrouwtje wacht op ons, krijg je wat te eten…’ Hij kwispelt en is weer tevreden. Door mijn hoofd gaat dan het laatste commentaar van GBJ Hilterman nu alweer ruim 20 jaar geleden “de tijd van eeuwige vrede is nog niet aangebroken…” Drijfnat lopen wij naar binnen direct de garage in… we hebben weer en wind doorstaan.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗