Column(39): Waterweg

Onlangs werd het Schanseiland omgetoverd tot theaterzaal voor ‘Pas Halverwege’. Als theaterfanaat kon ik het natuurlijk niet laten om een kijkje te nemen, zeker niet nadat ik de smaak van buitentheater te pakken had gekregen op Oerol. In de stralende zondagmiddagzon liepen we het terrein op en zochten we een plaatsje om het verhaal van de Waterweg te beleven.

Met al het publiek, muzikanten, spelers, dansers en koorleden maakten we een reis door te tijd, van de eerste druppel tot de hedendaagse stroom. Aan het einde stonden we allemaal uit volle borst het lied van Maassluis mee te zingen (én te dansen) terwijl de klokken van de Groote Kerk feestelijk luidden.

Tijdens de voorstelling kwamen alle belangrijke momenten uit de geschiedenis langs, van het graven in 1866 en het overstromen in 1952 tot het vieren in 2022. Zelf heb ik natuurlijk maar een klein deel van deze geschiedenis meegemaakt (want ja, na 1998 gebeurde er niet zo veel spannends dat het vermelden waard is), maar dat wil niet zeggen dat ik zelf geen herinneringen aan dit water heb.

Allereerst moet ik meteen denken aan die ontelbare keren dat ik op de basisschool de Maeslantkering bezocht heb. Elke keer weer fietsten we langs het water en eenmaal bij het educatiecentrum aangekomen renden we meteen naar die legendarische maquette. Met één druk op de rode knop stroomde het water het schaalmodel binnen en meteen sloten de mini-deurtjes zich om te voorkomen dat onze woonplaats het nieuwe Atlantis zou worden. Gelukkig doet deze waterkering al jarenlang goed zijn werk en hebben wij hier allemaal nog droge voeten.

Ook herinner ik mij nog goed dat ik met gym levend Stratego speelde op de grasvlakte naast het Sterrenbos. Alsof het om een echt slagveld ging renden mijn klasgenoten en ik als een malle tussen de kuilen en molshopen door om de vlag van het andere team te veroveren. Onderweg hoopte je dat je niet een tegenstander van een hogere rang dan jij tegenkwam, want dan lag je uit het spel en moest je helemaal terug naar het startpunt voor een nieuw kaartje. Met de Waterweg *Scheur) op de achtergrond voelde het alsof je echt in een scène uit Floris zat.

Tot slot denk ik bij de Waterweg aan de vele wandelingen die ik tijdens de lockdown gemaakt heb. Soms in mijn eentje, en soms met gezelschap liep ik met de wind in mijn haren en de zon in mijn gezicht langs het klotsende water richting het douanehuisje om daarna via het centrum weer terug te lopen. Elke keer was het uitzicht op het water weer anders. Van op de golven meedeinende zwanen tot grote schepen met roze containers op het dek.

Laten we hopen dat we nog lang kunnen genieten van dit water, want je weet het: Zonder Waterweg, geen Maassluis.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗