Column(41): Wie bent u?

Zowel mijn vader als mijn moeder zijn gepassioneerde mensen. Mijn moeder in alles wat ze doet. Met volharding, heel consequent. Mijn vader met vlagen. Een muzikant van dalen en pieken. Vallen en weer opstaan.

Een kleine tik van de molen heb ik wel meegekregen. Ik ben niet de intellectueel die mijn moeder is. Mijn interesses zijn meer beperkt. Nog steeds worstel ik met de Bijbel, om een voorbeeld te noemen. Bij het aanhoren en vertalen van de verhalen voel ik veelal weerstand. Ik wil wel, maar het lukt niet. Zoiets.

Soms gaat het anders.

Afgelopen week stond voor mij in het teken van Palmpasen en de missie die daarbij hoort. Het maken van Palmpaasstokken. Ieder jaar meer. Dit jaar kreeg ik tien houten kruisen mee naar huis. Negen voor Maassluis en de laatste voor onze (groot)vader, in het verpleeghuis.

Op donderdag 7 april was ik nog in Hoofddorp geweest. Die dag begon met regen, kou en rukwinden. De weg er naartoe was ronduit onstuimig. Van de vijftien deelnemers bleef uiteindelijk een groep van zes over, klaar voor vertrek. Onder begeleiding van pater Avin bezochten we er de Bijbelse Beeldentuin. Eenmaal daar brak, afgewisseld door indrukwekkende Hollandse wolkenluchten, de zon door.

De beeldentuin is aangelegd rondom een parkachtige begraafplaats. Kunstenaar en beeldhouwer Karel Gomes kreeg er de opdracht van zijn leven: het creëren van de veertien staties van de Kruisweg, in brons. Samen met het beeld van de verrezen Christus vormt het een uniek geheel. Pater Avin nam ons mee in het begrip, het verstaan van deze Kruisweg alhoewel de expressieve beelden ook voor zichzelf spreken. Het werd een openbaring. Waar woorden voor mij soms te kort schieten of waar ik tekort schiet in het begrip ervan, openbaarde zich hier de essentie van Pasen. Ik voelde me zo gelukkig. En dankbaar. Ik wil wel en nu lukte het ook. Heel dicht, heel dicht bij het kruis. Van vallen en opstaan.

Palmzondag. Een bonte processie gaat door de kerk. De palmpaasstokken, voorzien van palmtakjes, worden gezegend. In de oudheid ontvingen atleten een palmtak als teken van overwinning. Christenen zien het als symbool van overwinning op de dood. Even later gaan we op pad, met tien stokken in de achterbak. We verdwalen in de Vloot maar de dankbaarheid en vreugde van de mensen is er groot. Onze volgende bestemming is DrieMaasHave. Een jarige mevrouw zit met haar familie op het terras als we komen. Ze straalt. De gehaakte stola past bij het witte haar dat haar gezicht omlijst. Wat is ze mooi. Net een koningin. Ze lacht en de zon breekt door.

Even later lopen we de gang door naar de volgende bewoner. De deur van haar kamer staat open. De gordijnen zijn dichtgetrokken. Ik hoor een stem. De mannelijke verpleger vertelt haar:’ Er zijn mensen voor u, van de kerk.,.’ Stilte. Een dame stapt met een bezorgd gezicht de kamer uit. Het voelt als een zware deken. Mijn hart bonst. De stem klinkt weer: ‘Mogen ze bij u komen?’ Een zwakke stem spreekt.

Een moment later staan we naast haar bed. Ze oogt tenger, oud en fragiel. Slangetjes voor zuurstof. Een van pijn vertrokken gezicht. Het gaat niet zo goed. Ik plaats de Palmpaasstok tegen de muur. Dan neem ik de palmtak er af. Ik buig me over het bed, kijk de mevrouw aan en hoor mezelf zeggen; ‘Kijk eens. Deze is voor u. Vandaag nog gezegend. Een palmtakje. Want daar gaat het toch om?’ De mevrouw omklemt de palmtak met haar hand en slaat er een kruisteken mee. Ze houdt het tegen haar borst. Heel dicht, heel dicht bij het kruis.

Ze viel en viel. En staat nu weer op. Ik ben sprakeloos.

We draaien ons om voor vertrek en dan hoor ik haar zeggen; ‘En wie bent u?’

De openbaring. In het donker is daar het grootste licht.