Column(42): Een inhoudsloos verhaal

column nr: 42

De laatste dagen worden overheerst door chaos en ellende, de aanslag in Nieuw Zeeland, de aanslag in Utrecht en als klap op de vuurpijl de verkiezingen. Keer op keer verbaast het me hoe mensen zich vervolgens laten meeslepen in emoties en uitspraken doen waarvan ik me afvraag hoe iemand er in godsnaam zulke gedachten op na kan houden. Hele bevolkingsgroepen worden vervolgens verantwoordelijk gehouden voor de acties van een “gestoorde” gek.

Ik kan en wil niet zo denken. Het maakt me letterlijk ziek als ik zie, lees en hoor hoe mensen te keer gaan. Ik weiger om mij te laten meeslepen in deze negatieve spiraal waar we blijkbaar in terecht zijn gekomen. Veel mensen zijn zo druk met zichzelf bezig dat ze in een soort bubbel leven, ik, ik, en ik. De wereld om hen heen moet ook ten dienste van hen staan. Er is geen oog voor andere mensen, er is geen oog voor onze maatschappij, er is geen oog voor onze planeet. Het ego staat voorop en dat ego heeft voortdurend honger. Honger naar meer materialisme, meer geld, meer macht en meer aanzien. Ik schaar mezelf onder de groep “blije” gekken, naïef misschien maar ik geloof nog steeds dat deze vreselijke aanslagen gepleegd worden door zieke individuen, soms gepleegd uit naam van een geloof of uit naam van een ideologie terwijl geloof en ideologie op geen enkele manier geassocieerd willen worden met deze extreme vormen van geweld.

Ik vind het nog schokkender dat er politici zijn die dankbaar gebruik maken van het leed van de afgelopen dagen, politici die constant in de schijnwerpers staan en blijkbaar alleen in staat zijn om op dat moment hun eigen ego te bevredigen. Politiek is blijkbaar het spel geworden van charmant zijn, mooie praatjes verkopen en potentiële kiezers verleiden. Veel politici volgen hier workshops voor: ”Hoe je een inhoudsloos verhaal zo kunt verkopen dat iedereen je op handen gaat dragen terwijl je eigenlijk niet meer verkoopt dan gebakken lucht”.

De huidige politieke leiders zijn hier trouwens net zo schuldig aan. In plaats van goed te luisteren naar het volk, gaan zij compleet losgeslagen hun eigen gang. Mooie praatjes zonder oplossingen creëren nu de ruimte voor nieuwe individuen in de politiek die kansen denken te zien voor roem en een plekje in de geschiedenisboeken. Individuen die een bijna constante aandrang voelen om hun plasje ergens over te willen doen maar welke waarde voegen ze nou echt toe? Wat ik mis in onze huidige politici is echt leiderschap, leiderschap vanuit verbinding. Mensen aan elkaar verbinden in gemeenschappelijke doelen. Dit soort leiders kunnen luisteren, voelen, kunnen dienstbaar zijn en kunnen de dialoog voeren.

Dit soort leiders zijn in staat om hun eigen ego opzij te zetten en gemeenschappelijke doelen voorop te stellen. Eigenschappen waar geen cursus of workshop voor bestaat, eigenschappen die je niet kunt leren, het zijn eigenschappen die je in je hebt of niet.

Ik heb bewondering en respect voor de vrouwelijke premier van Nieuw Zeeland, Jacinda Ardern. Zij is een geboren leider, ze zocht en vond de verbinding met het volk. In alle ellende die Nieuw Zeeland trof raakte zij met haar speeches en haar optreden de mensen in het hart. In plaats dat deze aanslag zorgde voor haat en verdeeldheid wist zij het volk te verbinden.

Over anderhalve maand gedenken we weer de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en vieren we onze kostbare vrijheid, we beloven elkaar plechtig dat de excessen van toen nooit de excessen van nu mogen worden. Waarom vergeten we dan dat er mensen elders nu in oorlog leven, dat er mensen die oorlog proberen te ontvluchten? Als we iets van onze eigen geschiedenis willen leren en al die gevallenen het respect willen geven wat zij verdienen dan kunnen we denk ik minimaal compassie voelen voor mensen die een oorlog ontvluchten.

We hebben wat meer liefde en verbinding nodig, liefde en verbinding voor en met onze medemens en liefde en verbinding voor en met onze maatschappij en planeet, misschien kunnen we het dan toch een beetje beter maken.