Column(42): Geen licht zonder sterren

Jaren geleden ging ik als leiding mee op een zomerkamp van Scouting. Het was een kamp voor jongens in de leeftijd van ca 11-14 jaar. Ook de leiding bestond uit slechts heren. Met een van hen was ik goed bevriend. Hij vroeg me mee. Het leek hem gezellig en bevorderlijk voor de sfeer in het team. Daarbij zou ik ook een vertrouwensfunctie hebben bij gevallen van heimwee en dergelijke. Jongens in de tienerleeftijd zullen daarmee eerder naar een vrouwelijke leiding stappen, was het idee.

Bij aanvang van het kamp zag ik de jongens het terrein op wandelen. Bepakt en bezakt. Met mat en mummy slaapzak. Stoere camouflagekleding, buitenproportionele zaklampen van de legerdump en ‘kistjes’ natuurlijk. Te midden van al dat stoere spul stond Daan. Het leek alsof hij licht gaf.

Ken je Legolas, de mannelijke elf met het lange, blonde haar uit Lord of the Rings? Dat type maar dan wat jonger. Kleiner. Een lenige, sportieve jongen met een zachte blik. In de zon leek zijn lange haar wel van goud. Alsof het licht gaf.

Zijn moeder stond ernaast en keek zoekend in het rond. Haar blik rustte op mij en ze stapte kordaat op me af. “Ben jij Christel? Ik ben de moeder van Daan. Ik heb met Daan afgesproken dat hij zijn haren lang mag houden mits hij het goed verzorgd.” Ze drukte me een haarborstel in de hand. “Deze geef ik graag aan jou. Dan weet ik zeker dat zijn haren dagelijks geborsteld worden.” Ze gaf me een knipoog.

Stomverbaasd keek ik van zijn moeder naar Daan en weer terug. “Eh, heel goed. Prima. Gaan we doen, toch? Daan?” Onze Legolas leek niet echt onder de indruk. Hij knikte goedkeurend, turend in de verte.

Hoe zou dit verder gaan op kamp? Deze jongen vraagt er toch om gepest te worden?

Enkele dagen later stond er een flinke hike op het programma. Het was warm en ondanks stevig schoeisel bleken de elfenvoetjes van Legolas niet bestand tegen al dit wandelgeweld. Bij terugkeer op het kampterrein had hij last van blaren op zijn voeten. De leiding adviseerde een teiltje water met soda.

Je zult het niet geloven maar dagelijks hoorden we de jongens hulpvaardig roepen: “Daan! Je moet bij de leiding komen. Het is tijd voor je haar. En voor je voetenbad.”

Dan kwam Daan bij me zitten aan de gepionierde keukentafel. Met zijn voeten in het teiltje kon ik dan ondertussen zijn blonde haren kammen. Geen jongen die er van op keek. Daan was heel populair! Geen spottende ondertoon wanneer ze hem riepen. Niets van dat. Daan was wie hij was. Een echte Legolas.

Afgelopen weekend kwam ik weer zo’n karakter tegen. Zo’n knul van 12 jaar oud die, zonder enige twijfel, zijn eigen koers vaart. Na afloop van het Cultuurgala in Koningshof sprak ik hem. Geen Daan maar Daniel Rietdijk. Over elfenvoetjes gesproken.

Daniel timmert flink aan de weg. Hij danst bij de Rose Irish Dance School in Vlaardingen. Hij is onlangs Europees kampioen Irish Dance geworden in zijn leeftijdscategorie. Hij traint dagelijks. Zowel klassiek ballet als Ierse Dans. Lichtvoetig en vliegensvlug. Zelf is hij bescheiden maar hoopt met zijn optreden, zijn ‘openbaring’, andere jongens te inspireren ook te gaan dansen. Fantastisch! Wat een ster. Ik heb het gezien. Daar danste hij. De sterren van de hemel. In een zwarte broek en dito jasje, bezaaid met glinsterende, fonkelende pailletten. Zijn glimlach onweerstaanbaar, alsof hij licht gaf!

Wat zou er gebeuren als Daan zijn haar zou knippen? In model met een dot gel. Of als Daniel was gaan voetballen om ‘erbij te horen?’

Geen licht zonder sterren.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗