Column(43): Wat een jaar!

Mijn laatste column op vrijdag dateert alweer van mei dit jaar, door omstandigheden moest ik even verstek laten gaan. Al die tijd heeft Marijke voor mij waargenomen en dat zal nog even zo blijven (Waarvoor dank Marijke!). Toch val ik dan vandaag graag even in voor Patricia.

Geen makkelijk jaar

Afgelopen jaar is geenszins een makkelijk jaar voor ons geweest, mij ex-vrouw overleed onverwacht op 29 april en terwijl ik aan haar sterfbed stond met mijn kinderen en schoonzoon kreeg ik een berichtje van de uitgeverij: ‘Ben je morgen thuis?’ De rouwbundel ‘Door De Dood Geraakt’ kwam die dag vers van de pers… Dan sta je daar: “Dubbel door de dood geraakt”. Op 7 mei droegen wij mijn ex-vrouw letterlijk op de schouders naar haar laatste rustplaats. De dag dat de bundel te verkrijgen was in de winkel. Hoe raar kan het lot lopen. Ik schreef over mijn schoonzus die onverwacht overleed in 2019 en nu in 2021 gebeurt mij hetzelfde bij mijn eigen kinderen.

Ik kan het mij nog zo goed herinneren

Kwart voor acht in de ochtend, ik zal jullie de details besparen, een hartverscheurend telefoontje. Ik wist genoeg, dit was foute boel! Normaal is het van Maasland naar Pijnacker ongeveer 25 minuten, maar het kan dus ook in een klein kwartiertje. Die dag was vreselijk, zowel voor mij als voor mijn dochters en schoonzoon. Hoewel het na die dag natuurlijk niet voorbij is. Ook dit verhaal is hartverscheurend.

En dan gebeurt het

Zelf beland ik ook nog eens eind mei in het ziekenhuis, van lopend persoon naar wederom ‘de dood in de ogen kijkend…’, ook hierbij zal ik jullie de details besparen. Gelukkig kwam ik er weer bovenop en al die lieve meelevende reacties zijn echt hartverwarmend.

Ik prijs mij gelukkig
Bovenstaande kop is dan natuurlijk dubbel. Mij gelukkig prijzen dat ik er wel bovenop ben gekomen, ondanks het grote verdriet. Ik ben er nog of moet ik zeggen weer? Ik weet het niet. Het voelt allemaal zo dubbel. Twee geliefden weg, zomaar, plotseling, ineens en ik kom er weer bovenop. Dat is nogal wat. Misschien had ik wel liever willen ruilen, dat zij er nog waren, maar ik kan het niet veranderen helaas. Toch prijs ik mij gelukkig met de mensen die er waren en die er nog steeds zijn. De gemeente Midden Delfland die mij fantastische hebben geholpen! De WMO die binnen drie weken een elektrische rolstoel en drempelhulpen regelden, de dames van de thuiszorg die mij elke dag komen wassen en aankleden, de andere woning die wij vrij snel kregen, omdat ook Wonen Midden Delfland de urgentie zag. Dan mag ik op dat vlak zeggen dat ik mij gelukkig mag prijzen, – nogmaals – ondanks het vele verdriet.

En dan krijg ik ook nog eens Covid…
Ondanks dat ik beide vaccinaties het gehaald, ik weet ook niet wat er in zit, maar goed, dat weet ik van mijn vaccinaties toen ik klein was of het broodje kroket, de biefburger bij de snackbar of de kipnuggets van de McDonalds ook niet. Niet dat ik bij die laatst genoemde kom, ik heb er niks mee, behalve in het verleden twee keer nadat ik er had gegeten goed ziek van was geweest. Dat had ik van de Covid vaccinatie niet! Maar goed, nu heb ik het dus en tot op heden zijn mijn klachten vrij mild, al ken ik  een aantal mensen persoonlijk die op de Intensive Care hebben gelegen…

Ook deze column gaat dus niet direct over Maassluisd
Ondanks dat dit jaar dus voor mij persoonlijk, maar ook voor mijn dierbaren niet makkelijk was en ook in deze column ik nog niet schreef over Maassluis doe ik dat dan maar hieronder.

Kijk eens wat vaker naar elkaar om!
Zie jij om naar de ander? Zie jij zijn of haar verdriet? Zie jij misschien hun geluk? Of valt het je niet op en kijk je alleen naar jezelf? Ook in Maassluis zullen er mensen zijn die blij zijn als jij naar hen of haar omkijkt!

Ik hoop dat het jullie goed gaat en dat Covid jullie bespaard blijft en voor degenen die ermee dealen, sterkte en hopelijk vallen de klachten mee!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗