Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 44
Een beetje professional…
…heeft het over “een mevrouw van 90”.
Een tijd geleden schreef ik een column over lijden in het verpleeghuis. Ik gebruikte afwisselend de woorden “vrouwtje” en “mevrouwtje”.
Ik kreeg veel positief commentaar. Maar er was ook iemand die een kleine kanttekening maakte:
– beetje professional heeft het over “een mevrouw van 90”
Daar heb ik een tijdje mee geworsteld.
In het verpleeghuis.
Een man zit op het toilet, broek op de enkels. Houdt zich vast aan het looprek dat voor hem staat. De deur is wagenwijd open vanwege het looprek. Ik loop heen en weer in de toiletruimte. We samen zingen Droomland van André Hazes sr. Tweestemmig, hard en vals.
Professioneel?
Klein Indisch vrouwtje kan nauwelijks nog praten en ook niet meer voor zichzelf zorgen.
Wanneer ze ’s avonds naar bed gaat, trekt ze haar pyjamaatje aan.
Als ze klaar is, draait ze zich om, slaat haar armen om me heen en geeft me op elke wang een nachtzoen. Eenmaal in bed, dek ik haar toe en zeg: welterusten loempiaatje!
Niet lang daarna raak ik afgestudeerd. Als afscheid uit het verpleeghuis maak ik van elke bewoner een portretfoto.
Weken later ga ik voor de gezelligheid nog eens langs. Ze ziet me aankomen en rent naar haar nachtkastje. Ze tovert de foto te voorschijn, wijst en zegt: loempiaatje, loempiaatje!
Ik krijg tranen in mijn ogen!
Ik heb een aantal jaren bij Slachtofferhulp gewerkt. Door mijn achtergrond en opleiding word ik geplaatst in de categorie ernstige delicten. Er is een toestand met een baby.
Wat is de beste plek voor de baby?
Ik bedenk een list. Het kindje wordt de inzet van een wisseltruc. Daar schaam ik me nu steeds nog voor.
Maar het effect is, dat het kindje precies komt op de plek die het verdient en de allerbeste oplossing is. Iedereen is gelukkig.
Professioneel?
Ik heb zelf een toestand met het Vlietland ziekenhuis. Ik vraag raad aan mensen in mijn omgeving.
– Je moet bellen, zeggen ze. Maar ik ben terughoudend.
Ik ga naar de huisarts.
Die zegt: – Als jij nou eens een beetje meer voor jezelf op zou komen, zou dat een stuk schelen. Hup, pak die informatie op, stuur het naar het ziekenhuis. En als je er dan een paar dagen bij liegt, komt het vanzelf op tijd!
Professioneel?
Zelf denk ik dat ik professioneel geweest ben bij het verrichten van medisch-technische handelingen. In alle andere situaties was ik vooral mens. En daar ben ik trots op.
Als er ooit iemand mij professioneel gaat benaderen, word ik onmiddellijk achterdochtig.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 253 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.