Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Wij zitten al een tijdje aan het hoofdgerecht. De eerste paar dagen in Noorwegen kregen we nog wel eens het deksel op de neus. Dan probeerden we rond acht uur ’s avonds nog ergens te eten en bleken de cafetaria’s al dicht. Voor deze groep Italianen wordt de deur nog, op de valreep, geopend. Ze hebben geluk.

Even later zitten ze aan tafel. Ze lijken niet echt onder de indruk van de hele entourage. Driftig beginnen ze, met hun servet, de glazen na te poetsen voordat er iets uitgeschonken wordt. Ook de pizza’s worden lauw ontvangen. Er is van alles mis, vinden ze. Geen goede tomaten, slechte kaas. Ze zijn er maar druk mee in dit eenvoudige shoarma- en pizzahuis. Dan komt het nagerecht.

‘Can you explain about the soft ice please?’

In gebrekkig Engels probeert de Italiaan helderheid te krijgen omtrent de kaart. Zijn vrienden staan hem, druk gebarend, bij. Ze bekijken de desserts. ‘No, it’s soft, you see? Read! What about the soft ice?’ Ze wijzen elkaar op de tekst en kijken de ander niet begrijpend aan.

Even later probeert de Noorse serveerster hen met een opwekte blik duidelijkheid te geven. ‘Yes, you are right. It’s soft icecream. Very nice and soft. With blackberries!’

De Italianen kijken haar aan alsof ze water zien branden. Dan beginnen ze de tekst in het Italiaans voor elkaar te vertalen. Zacht ijs, met bessen. De walging is van hun gezicht af te lezen. Ik zit een tafeltje verder en lig bijna onder mijn stoel van het lachen. De consternatie. Vol afschuw kijken ze de serveerster aan. Deze lijkt niet te begrijpen wat precies het probleem is?

Tja. Italianen zijn enorm trots op hun schepijs. Het is in een warm land als Italië dan ook best een kunst om stevig en koud roomijs te maken. Hun Italiaanse ijs is dan ook beroemd, ver buiten de landsgrenzen. ‘Soft ijs’ klinkt in hun oren als ‘slappe patat’. Dat zet je toch ook niet, vol trots, op de kaart? Slappe patat met mayonaise. Eet smakelijk.

De Noren hebben overigens hetzelfde probleem. Hoe zorg je ervoor dat de kou niet de overhand heeft? Wel eens stokbrood met kruidenboter besteld waarbij de boter nog hard en niet smeerbaar is? Zoiets. Beter op kamertemperatuur. De serveerster is dan ook erg trots op haar zachte ijs. Een delicatesse!

De Italianen nemen hun besluit. ‘Ok. Can I have the blackberries without the soft ice, please?’ Even later zie ik de serveerster vol verbazing bordjes vol bessen uitserveren. Om te gieren.

Hoe ga je om met het landschap? Hoe ga je om met het klimaat?

Afgelopen week las ik in Trouw over de toekomst. Waarin we er, als we niet oppassen, (te) warmpjes bijzitten. Hoe houden we onze huizen koel nu de zomers steeds warmer worden? Wat kunnen we leren van landen waar het altijd warm is? Minder bouwen met beton en baksteen en meer met hout en leem. We moeten witte kleding dragen, lang en luchtig.

Laat ik nu dol zijn op zwart. Mijn favoriete seizoenen zijn herfst en winter. Ik houd van regen en onstuimige natuur. Misschien moet ik het hogerop zoeken. De bergen in? Laat Bergen nu de meest regenachtige stad van Europa zijn.

Tot die tijd houd ik mijn hoofd maar koel. Ik slaap een etage lager. Ik houd ramen en deuren dicht. En ik eet een ijsje. Bij Luciano. Want voor het lekkerste Italiaanse ijs kom ik uit huis, en blijf ik graag nog even in Maassluis.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 187 lezers

Christel van Berkel

Christel van Berkel

CHRISTEL VAN BERKEL-VERLAAN | Columniste 2 per maand
Chaotische huisvrouw met ADD | Gepassioneerd zangeres en dirigente |
Gezegende vrouw van Arij | Liefdevolle moeder van Siri, Evi & Isaak