Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


Marijke ruilt voor één keer met Cindy. Laatstgenoemde verschijnt met haar column op zondag

Redactie

column nr: 45

Het is alweer 30 jaar geleden dat ik in het verpleeghuis werkte. Het was in die tijd dat een verpleeghuis zich ging specialiseren om ziekenhuizen te verlichten.

Wij kozen voor de opnames van comapatiënten. In een ziekenhuis zijn comapatiënten uitbehandeld en hebben dan alleen verzorging nodig. Vandaar het idee dat ze naar een verpleeghuis konden.

Alles wat we deden was nieuw. De verzorging van comapatiënten op zich, het contact met de familie, de verzorging op de lange termijn. We kregen ook van alles door elkaar. Baby’s, slachtoffers van verkeersongelukken, mensen die door bepaalde langdurige ziekten in coma geraakt waren. Binnen vrij korte tijd hadden wij standaard 10 patiënten op de afdeling. Allemaal op dezelfde woonkamer.

Het liep tegen Kerst. Ik kreeg daar een ongemakkelijk gevoel van. Bij de “gewone” bewoners werd er van alles georganiseerd. Kerstboom op de woonkamer, een koor dat Kerstliederen zong, een kerstdiner.

Voor de comapatiënten werd er niets georganiseerd. Die doen niks, zeggen niks, liggen het grootste deel van de dag op bed. Ik zag niet voor me dat je een kerstdiner door een slang van de sonde voeding zou kunnen proppen.

Langzaamaan borrelde er een idee bij mij naar boven. Zullen we een kerstavond organiseren voor de familie en vrienden van de comapatiënten?

Ik hing een brief op met de vraag of mensen daar wat in zagen.

Mijn idee was: zing een lied, vertel een verhaal, bak een taart. Veel mensen reageerden, dus de avond werd gevierd.

De reacties van familieleden kunnen heel verschillend zijn. Sommige familieleden komen iedere dag, anderen komen vrijwel nooit. Die mensen hebben zoveel verdriet, dat ze er eigenlijk niet mee om kunnen gaan. Zo’n vader was de vader van ons peutertje. Op een middag zei hij tegen mij: – Ik ben de leadzanger van een band. Mag ik met mijn band een lied zingen?

– Ja hoor, dat mag.

’s Middags kwam hij alles al in de woonkamer neer zetten.

Als idee voor een opening had ik waxinekaarsjes aan iedereen uit gedeeld.

Het licht van de woonkamer werd gedoofd en alleen mijn kaarsje brandde.

Ik zei: Als je 1 kaarsje in het donker aansteekt heb je maar weinig licht. Steek de kaarsjes van je buurman of buurvrouw ook aan met jouw kaarsje. Als alle kaarsjes branden heb je veel meer licht.

Een vader zei een gebed, een zusje vertelde over haar broer. Een echtgenote vertelde dat ze in verwachting was, maar de zwangerschap was in een miskraam geëindigd. Zo triest.

Toen kwam de vader van het peutertje aan de beurt. De band ging spelen en de vader begon te zingen. Het was een klein mannetje, met een grote stem. Hij zong ons helemaal onderste boven.

– Can you feel the love tonight!

Wat een emotie kwam daar uit.

Hij vertelde dat zijn zoontje altijd ging dansen als hij dit speelde.

Ik vergeet dat nooit meer.

Nu, na zoveel jaar, terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me ineens, dat die avond de familieleden en vrienden in beeld waren. En even niet de comapatiënten.

Zouden zij het zich nog herinneren na zoveel jaar?

 

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 118 lezers

 

Marijke Tennant

Marijke Tennant

Marijke Tennant | | Echtgenote, moeder, oma | Gepensioneerd hulpverlener | Bevlogen koorlid [ 2018-2021 ]