column nr 46

Koningshoek is mooi geworden. Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Ik heb me vooral verwonderd over de logistieke acrobatiek die tijdens de verbouwing nodig was. Om winkels toch bereikbaar te houden, te verplaatsen en te vernieuwen. Het parkeerterrein aan de kant van de Van Beethovenlaan mag er ook zijn. Ik maak meestal gebruik van de andere kant aan de Uiverlaan. Dat is nu nog een beetje een rommeltje qua bestrating en aangezicht. Is dat erg? Nee, maar ergens denk ik dan toch: waarom niet direct de boel netjes afgemaakt? Of ben ik nu te ongeduldig en komt dat binnenkort? Daarbij komt de vraag of ik er gelukkiger van word als er allemaal dezelfde klinkers komen te liggen? Waarschijnlijk niet.

Kunnen we in deze stad leven met het feit dat niet alles perfect is? Deze vraag bekroop me ook toen ik het lijstje van Jelle Ravestein las op Maassluis.nu over onderwerpen waarover men ‘verhit discussieert’ en ‘verbaal vlamt’.

Cappuccino met Jelle

Ik las het lijstje en kon een glimlach niet onderdrukken. Onze stad is bijna af, dacht ik, als we ons over dit soort zaken druk maken. Nu wil ik het niet allemaal bagatelliseren of belachelijk maken. Ik bedoel: je zult maar last hebben van luid lallende gasten op de Markt ‘s avonds laat. En ik ben ook geen voorstander van liefdeloos snoeien van groen. En tegen stickerloze schepen (wat zijn dat eigenlijk?) in de Vlieten moet ongetwijfeld worden opgetreden.

Zeker, er staan ook serieuzere zaken in het lijstje. Maar toch liet de gedachte mij niet los dat wij toch eigenlijk in een prachtige stad wonen, die bijna perfect is voor verreweg de meeste inwoners. Sommigen zijn momenteel teleurgesteld omdat de door hen gewraakte tunnelweg door de Zuidbuurt er nu toch gaat komen. Maar vraagt de vooruitgang en vooral de door velen gepropageerde groei niet om dat soort offers? We willen geen files, maar ook geen extra asfalt. We willen groene stroom, maar geen windmolens in ons uitzicht. Ik vrees dat het één niet zonder het ander kan.

Of we moeten in staat zijn om onze verwachtingen bij te stellen. Ik las pas weer eens wat behoorlijk bejaarde filosofen die ruim tweeduizend jaar geleden al rake dingen zeiden. Om gelukkiger te worden moet je niet zozeer proberen aan te vullen wat voor je gevoel ontbreekt, maar is het wijzer om je verwachtingen te temperen. Leren om met minder tevreden te zijn, vertaal ik het maar vrij. Niet dat het op zich verkeerd is om naar meer en beter te streven, maar niet ten koste van alles en niet altijd. Moet je soms niet leren accepteren dat zaken niet veranderen, of slechts langzaam? En dat er altijd weer iets nieuws opduikt, waaraan wat mankeert?

Op de fruitschaal bij ons thuis blijven appels liggen met een plekje erop. Alleen de gave exemplaren worden eruit gepikt. Ik denk dan: is zo’n niet-geheel-gave-appel niet een prachtige metafoor voor het leven? Er zit aan alles wel ergens een ‘plekje’. Niks is perfect. Maar daarom smaakt die appel verder nog prima. Eet hem rustig op. Misschien moet ik juist blij zijn dat dat parkeerterrein bij Koningshoek niet perfect is. Elke keer als ik er oprijd, leer ik ervan dat ik tevreden mag zijn met dit leven, in deze stad … die bijna af is…

 

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter