Column(46): Rode Helm

‘Wie van jullie is er perfectionistisch?’

Ik verbaas me over de hoeveelheid vingers die de lucht in gaan. Driekwart van de klas?

Een trendy meisje met kastanjebruine haren, netjes bij elkaar gebonden, licht haar vinger toe: ‘Ik ben heel perfectionistisch, ja! Als ik iets teken moet het perfect zijn. Ik houd van symmetrie. Ik maak ook mandala’s. Als het niet goed is kan ik daar ècht niet tegen! Dan gaat het direct de prullenbak in’.

Ik zie herkenning bij haar klasgenootjes. Ze knikken veelbetekenend. Onze dochter kijkt me vragend aan en haalt haar schouders op.

Ze zien elkaar voor het eerst op deze informatieavond van de afdeling Vormgeving, voor de brugklas. De docente kijkt in het rond. Een glimlach. Even is het stil. De kinderen staan in een grote kring en kijken naar de vloer. Er liggen vuilniszakken. Een schaar en rollen schilders-tape. Wat zou de bedoeling zijn?

‘Ik had al zo’n vermoeden’ begint ze. ‘Dat maak ik vaker mee. En daarom wil ik iets met jullie doen. Jullie gaan leren falen’. Er klinkt gegrinnik. Wat ongemakkelijk kijken de kinderen elkaar aan. Een blos hier en daar.

‘Het leven is niet perfect. Of wel? Het gaat met vallen en opstaan. Bij Vormgeving is dat net zo. Het is niet erg om te falen. Om te vallen. Of wel soms? Dat mag. We gaan vandaag oefenen met falen en vallen. En ontdekken dat het niet erg is om te vallen. Dat mag. Daarna sta je weer op’.

Een kwartiertje later zijn de kinderen en hun ouders druk met het maken van ‘valbescherming’. Vuilniszakken worden opgeblazen en als stootkussens om het kind gebonden. De een nog creatiever dan de ander. De docente heeft een mat op de vloer gelegd. Door een speaker klinkt ‘Eye of the Tiger/ Survivor’. Om beurten mogen de kinderen zich in 3-2-1 laten vallen. Het werkt! Applaus klinkt. De vuilniszak knapt maar niemand lijkt zich echt te bezeren. Of het kwartje ook valt, vraag ik me af maar de sfeer zit er goed in.

Het is een mooie oefening in falen en vallen die zelfs een vervolg krijgt: ter introductie zal de brugklas in de eerste schoolweek nogmaals worden uitgedaagd. Ditmaal in de Ardennen. Ze gaan een midweek op survival. Op het programma staat een oriëntatieloop, een touwenparcours en kajak/kano. Ik heb mijn twijfels bij het laatste onderdeel. Zou er genoeg water zijn? Ook bij het touwenparcours moet ik even slikken. Gezekerd klimmen is iets dat onze dochter niet eerder deed. Vorige week zijn we dus vol goede moed naar Fun Forest geweest. Om te oefenen. Nu mag mijn dochter best falen of vallen maar een zachte(re) landing doet het gemoed ook goed, was mijn gedachte.

Het werd een prachtige dag. Het klimmen ging goed. Het vallen wat minder maar dat vonden de meiden beter zo. Alhoewel. Bij de instructie stond daar een leuke jongen met een ‘rode helm’. Dat was hier de valbescherming. Niet gek. ‘Als je niet verder durft te gaan, roep je gewoon ‘Rode Helm!’ en dan kom ik er aan’. Over een zachte landing gesproken. Tijdens het klimmen hing mijn dochter halverwege de tokkelbaan. Ik zei nog: ‘Pak je kans en roep die Rode Helm. Dan komt hij je redden!’ Mijn dochter wist niet hoe vlug ze zichzelf naar de overkant moest trekken. Alles beter dan ‘die gast’.

Nog een paar dagen en dan is het zover. Dan begint ze aan haar Ardennenreis. Ik maak me geen zorgen. Zij kan dat aan. Ik zal wel even slikken, een lach en een traantje zal vallen, en opstaan en weer verder gaan.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗