Column(47): Te jong om te herinneren

Stichting Publieke Evenementen Maassluis (SPEM) zal in Maassluis verschillende activiteiten organiseren in het kader van 75 jaar vrijheid in Maassluis. Een van deze activiteiten is dat er elke week een Maassluizer vertelt over zijn of haar idee wat vrijheid eigenlijk is.

alle voorgaande columns: SPEM – columns

column nr: 47

Wat is vrijheid eigenlijk? Ik denk dat je dat alleen weet als je ook onvrijheid hebt meegemaakt. Wat ik zelf nog weet van de Tweede Wereldoorlog is te verwaarlozen. Ik was nog te jong. Een paar dingen kan ik me toch nog herinneren van die tijd en die hebben grote indruk op mij gemaakt. Vooral het bombardement op Maassluis.

Ik stond met mijn moeder op het Havenplein bij het beeld van Fenacolius te wachten op mijn vader die naar Rozenburg was om te proberen daar iets te eten te bemachtigen.

Wij zagen de brand op de Noorddijk van die afstand. Mijn moeder wilde zo snel mogelijk naar huis en bij het passeren van het café van Van Buren op de hoek van de Stationsstraat en de Fenacoliuslaan zagen wij de mensen onder het biljart de ingang van de schuilkelder ingaan. Wij schuilden zelf onder de trap bij mevrouw De Koning, die net als wij in de Stationsstraat woonde. De tweede herinnering die ik heb is dat mijn vader mij een aanplakbiljet liet zien. Daarop stond dat de oorlog voorbij was en dat er eindelijk vrede was.

Ik groei op, ik ga naar school en maak vrienden. Alles is dan heel normaal. Na schooltijd ben ik via mijn eerste baantje bij Scheepswerf De Haas/Scheeps Diesel Motoren Maatschappij bij General Motors in Rotterdam gaan werken. Op een mooie dag gingen wij trouwen. Wij kregen een fijn huis aan de Govert van Wijnkade vlak bij de Koe-Paard brug. Later konden wij verhuizen naar de Koningin Wilhelminalaan en na flink sparen konden wij dat huis zelfs kopen. Wij hebben daar twee fijne kinderen gekregen en wonen er nog steeds. Alles ging zoals wij graag wilden dat het zou gaan.

Via mijn werk bij Allison Gas Turbines in Indianapolis, USA heb ik veel gereisd en ik had de vrijheid om onze kinderen te kunnen laten studeren in Amerika. Zulke dingen kunnen alleen als er vrijheid en vrede is in het land waarin je leeft.

Tijdens mijn reizen door verschillende landen in het Midden-Oosten heb ik me soms beperkt gevoeld in mijn vrijheid. Daar voelde ik me niet echt vrij om te doen wat ik wilde. Bij alles moest je nadenken. Ook in de USSR, het oude Rusland, had ik sterk dat gevoel. Maar over het algemeen heb ik voor mijn werk met veel plezier gereisd naar vele landen in Europa, naar India en naar Japan. Ik was zeer regelmatig in Amerika, waar ik me altijd veilig heb gevoeld.

Nu, in het Nederland van vandaag, vraag ik me af of de mensen zich wel realiseren hoeveel vrijheid ze hier hebben. Zelfs tijdens deze coronatijd. Je mag hier je mening verkondigen, je mag zijn wie je wilt, je mag demonstreren tegen alles wat je niet goed vindt.

Maar men moet zich wel realiseren dat we met elkaar die democratie in stand moeten blijven houden.

Job Tuit