column nr: 49

Ik was van de week bij de Lidl in Palet voor een paar boodschapjes. U kent het wel: je gaat de winkel in voor 2 boodschappen en als je eenmaal in de winkel bent, blijk je toch weer meer nodig te hebben dan je dacht. Om mij heen rennen mensen met mandjes en winkelwagens en ze lijken precies te weten wat ze nodig hebben en waar ze dit kunnen scoren, hun octopusarmen graaien langs en over me heen naar de producten in de schappen en zij rennen daarna weer verder. Ik merk dat het me onrustig maakt. Ik weet namelijk nog niet precies wat ik wil eten vanavond en al lopend probeer ik een menu samen te stellen. Het menu vormt zich gestaag in mijn hoofd en op datzelfde tempo manoeuvreer ik met mijn mandje door de winkel.

Bij de kassa aangekomen sluit ik netjes in de rij aan. Ik laat nog iemand voor die maar één boodschapje heeft en dat levert me een paar nijdige blikken op. De haast is blijkbaar groot. Ik leg mijn boodschappen op de lopende band en dan ontstaat er een nieuwe situatie. Sinds een poosje zijn de kassa’s bij de Lidl veranderd, gemoderniseerd, met als direct gevolg dat de boodschappen vliegensvlug langs de scanner worden gehaald. Ik kan het tempo van de kassière niet bij houden en de boodschappen stapelen zich snel op. Na het afrekenen begint zij gelijk met de boodschappen van de volgende klant en als zij ziet dat nog niet alle boodschappen ingepakt zijn kijkt ze me nijdig aan, door mij kan ze niet verder.

Dit is zo maar een klein voorbeeld.  Elke dag zie ik mensen zo druk zijn en zo veel haast hebben dat ik me oprecht afvraag wat er toch aan de hand is. Het tempo waar mensen in leven versneld alleen maar! Het lijkt wel alsof we geen enkele activiteit meer zonder haast kunnen uitvoeren: Aankleden, ontbijten, kinderen naar school, in de file staan, werken, eten koken, eten, boodschappen doen, naar het fitnesscentrum en zappen op tv. We willen het liefst veel en alles tegelijk… en NU, niet morgen. Daarin zijn we net kinderen – sterker nog, zijn we kinderen gebleven. Met als resultaat dat we dat alles wat we willen doen, meestal halfbewust. We proppen de bezigheid in de tijd, en nemen niet de tijd die de bezigheid vraagt.

Het komt volgens mij ook omdat we in een maatschappij leven waar alles om status en geld draait. Als je daar niet aan mee wilt doen, val je erbuiten. Dus iedereen wil zoveel mogelijk geld verdienen. Hoe meer, hoe beter en het is nooit genoeg. We leggen daardoor een steeds hogere druk op onszelf. De wereld wordt steeds complexer en goed is niet meer goed genoeg. Ik heb ook het idee dat dit inmiddels een soort ingebakken zit in onze cultuur. Als iemand vraagt hoe het met je gaat dan krijg je negen van de tien keer te horen dat het “druk” is. Waarmee geïmpliceerd wordt dat het goed gaat. Er wordt niet eens gezegd: “Het gaat goed of het gaat slecht met me”. Druk staat voor een vol schema, een zinvol leven waarmee je aan anderen kunt laten zien dat je leven interessant en boeiend is. Onze omgeving verwacht dat ook van ons; dat we werken, sporten, hobby’s hebben, geïnformeerd zijn over wat er allemaal speelt. We gaan daar ook in mee om niet saai gevonden te worden.

Als je er nu (nog) geen moeite mee hebt, prima! Dan zou ik zeggen, ga dan vooral zo door. Ik heb bewust de keuze gemaakt om mijn tempo te verlagen, de haast voorbij te laten gaan. Ik bepaal mijn eigen tempo omdat dat beter bij mij past. Ik wil en kan niet voortdurend voldoen aan alle verwachtingen op het gebied van status, geld verdienen, sporten en hobby’s. Ik geniet van het slenteren met de honden en dan soms stil sta omdat ik een zwerm parkieten voorbij zie komen met een hoop kabaal en daardoor later begin aan de boodschappen en dan misschien vervolgens later op een afspraak kom of uiteindelijk besluit dat weekend niets meer te doen omdat ik lekker wil “bankhangen”. Ik mag namelijk lui zijn en vol verbazing en verwondering kijken naar al die gehaaste mensen die er niet zo heel gelukkig uit zien.

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■

3 Reacties

  1. Aad Rieken
    13 juli 2019 at 10:16

    Mijn kassa ervaring is “vriendelijkheid aan de lopende band!”

  2. Aad Rieken
    13 juli 2019 at 09:35

    “Haastige Spoed Is Zelden Goed!”

  3. Marja Gerkema
    13 juli 2019 at 09:01

    Je columns zijn altijd zo herkenbaar…