Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Je herinnert je ongetwijfeld de veel vertoonde scène uit de film Titanic. Het orkestje dat blijft spelen terwijl de kwetsbare passagiers plaatsnemen in de reddingssloepen, in de wetenschap dat zij het zelf niet gaan redden.
Je herinnert je ongetwijfeld de veel vertoonde scène uit de film Titanic. Jack die zich wanhopig vasthoudt aan de deur waarop Rose drijft, haar moed in praat, terwijl hij weet dat hij het zelf niet gaat redden.
Je herinnert je ongetwijfeld de veel vertoonde scène uit de film Titanic. De kapitein die aan boord blijft in de wetenschap dat hij het zelf niet gaat redden.
Driemaal een zwanenzang…
Het zijn drie scènes die demonstreren dat mensen ten dienste van anderen zichzelf wegcijferen en dat moeten bekopen met hun eigen leven.
Ik moest daaraan denken toen ik het verhaal hoorde van een vrouw die ten koste van haar eigen gezondheid anderen bleef helpen. Zij stond altijd voor haar kinderen klaar en zelfs toen haar gezondheid steeds brozer werd, bleef zij hen helpen. Ze had toen zij de AOW leeftijd bereikte allerlei kwalen die haar hinderden en het werd steeds lastiger te doen wat ze vroeger gedachteloos kon. En toch bleef zij het doen, in de wetenschap dat zij het niet lang zou redden. Het huis van haar dochter was blinkend schoon. de tuin van haar zoon lag er schitterend bij. Zijzelf lag er minder schitterend bij, toen men haar vond na twee dagen. De vrouw die altijd voor iedereen klaar stond was eenzaam gestorven. Zij had een groot hart en had onzichtbaar voor anderen jarenlang bergen werk verzet. Onzichtbaar voor diezelfde personen had haar hart het begeven. Gestorven zonder het respect, zonder de waardering en zonder de liefde waar zij stilletjes jaren naar had gehunkerd.
We leren van bovenstaande dat je jouw eigen lijf moet respecteren, je werk zelf moet waarderen en liefde mag geven. Maar vooral dat er grenzen zijn die je zelf moet bewaken uit lijfsbehoud.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 109 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.