Column(50): Doe het zelf

column nr: 50

Eenzaamheid is een hot item tegenwoordig. Iedereen vindt er iets van, iedereen zegt er iets over. De meest schrijnende gevallen bereiken social media of zelfs het nieuws.

In mijn werk heb ik zeer regelmatig te maken met mensen die eenzaam zijn, mensen die door allerlei redenen in een sociaal isolement terecht zijn gekomen. Mensen zonder dak boven hun hoofd waardoor ze letterlijk niet eens meer iemand kunnen ontvangen, mensen met schulden die, al zouden ze al bezoek krijgen, geen eens meer thee of koffie kunnen aanbieden. Oude mensen wiens hele netwerk inmiddels verdwenen is en die dagen zonder enig contact thuis zitten. Mensen die maanden in hun woning dood liggen, gewoon, omdat ze niet gemist werden, door niemand niet.

De supermarkt Jumbo heeft zelfs een kletskassa ingevoerd. Een kassa waar de boodschappen wat minder snel over de band vliegen als bij de Lidl en waar de kassières zelfs tijd krijgen om een praatje te maken. Ook de bekende koffiehoeken in de supermarkten krijgen steeds meer deze functie. Een plek waar mensen even zitten, elkaar gedag zeggen en een praatje maken.

Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is een campagne tegen zomer-eenzaamheid gestart. Een initiatief om ouderen vooral ook te stimuleren zelf op pad te gaan en activiteiten te ondernemen.

De afgelopen weken hadden ook diverse columns eenzaamheid als onderwerp, het houd ons allemaal bezig. Waren mensen vroeger niet eenzaam dan, is dit iets van nu? Ik kan me herinneren dat mijn broer en ik mijn ouders weleens plaagden als ze weer over vroeger begonnen: “Vroeger was alles beter!” Wat ik me wel herinner uit hun verhalen en uit mijn jonge jaren dat men sneller bij elkaar binnenstapte, even een sigaretje of even een bakkie koffie, een opbeurend woord of slechts een knikje. Na het eten avonds even op de galerij van het flat de dag doorspreken, het hoorde er allemaal bij. In die tijd had iedereen het moeilijk en was er vaak maar weinig geld waardoor mensen ook vaak steun zochten bij elkaar. Je hoefde je niet te schamen want het was bij iedereen zwaar.

Ik denk wel eens dat onze hele manier van leven eenzaamheid bevordert. De haast die we altijd hebben waardoor we nauwelijks nog de tijd nemen om een praatje met elkaar te maken. Druk, druk, druk waardoor we elkaar voorbij lopen en de ruimte niet meer voelen om ons om elkander te bekommeren. Social media die ervoor zorgen dat we elkaar letterlijk niet eens meer zien.

Ik had eens een collega die iedereen groette die hij tegenkwam en toen ik hem naar het waarom vroeg zei hij tegen mij: “Trudie, stel je nou voor dat ik de enige ben die iets tegen die persoon zegt vandaag, dan is er toch een menselijk contact geweest vandaag, al is het maar zo iets kleins.” Het was een eye opener voor mij, zo simpel is het dus!

Precies daar gaat het om, misschien is het allemaal niet zo moeilijk, misschien hoeven er niet hele campagnes opgezet te worden, kletskassa`s en koffiehoeken bedacht te worden en hulpverleners erop uit gestuurd te worden om te inventariseren wat er allemaal speelt! Misschien, heel misschien kunnen u en ik “gewoon” zelf iets doen in plaats van er over te denken, te plannen, te praten en te schrijven. Eigenlijk schaam ik me daar ook wel een beetje over. Dat we zo ver “heen” zijn dat we plannen moeten gaan schrijven hoe we er voor kunnen zorgen dat onze medemens zich minder eenzaam gaat voelen.

Misschien kunnen we gewoon onze schoenen aantrekken, naar onze buren lopen en ze uit nodigen voor een bakkie koffie. Misschien kunnen we gewoon eens het verzorgingshuis binnenlopen en daar aan een willekeurig tafeltje gaan zitten en vragen wat iemand vandaag gegeten heeft. Nodig iemand uit voor je verjaardag, of voor de BBQ die je toch al had gepland.

Echt mensen, het is allemaal niet zo moeilijk, tenzij we het zelf moeilijk maken!

© AdobeStock