Column(50): Kinderen een kwartje

column nr: 50

Het is weer lekker weer! Eindelijk. Voor mijn gevoel heeft het veel te lang geduurd. Het kost mij dan wel extra energie, maar ik word er ook heel vrolijk van. Mijn dochter kan weer elke dag naar buiten. Het badje kan weer opgezet worden en de zonnebrand wordt weer in liters gesmeerd. Heerlijk. Maar tegelijk is het ook de tijd dat mijn moederhart het zwaar te verduren krijgt. Er is namelijk een dun lijntje tussen vrijheid en bezorgdheid. Mijn dochter wil lekker buiten spelen met haar vriendjes. Begrijpelijk! Mama wordt steeds minder belangrijk. Diezelfde mama wil echter wel weten waar ze is. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar mijn zesjarige heeft af en toe een hoofd als een vergiet. “Vergeten mama” is dan het standaard antwoord. Ondertussen heb ik me dan al van alles in mijn hoofd gehaald en ben ik een paar hartverzakkingen verder.

Waar ligt de grens en wanneer ga je die grens oprekken? Wanneer zijn ze oud en wijs genoeg. Wanneer moet je ze gewoon laten om hun eigen les te leren? Wanneer laat je ze te vrij? Wanneer ben je te beschermend? Ik kan haar niet voor alles behoeden, ook al wil ik dat wel. Dus is het een kwestie van vertrouwen hebben of van vertrouwen krijgen.

Hetzelfde is van toepassing op alle “kunstjes” die ze inmiddels doet. Als baby, peuter en kleuter was ze geen durfal. Dus heb ik me daarover nooit zorgen hoeven maken. Alleen de trap op? Dat deed ze toch niet. Klimmen en klauteren, veel te eng. Maar nu? Nu heeft ze door dat ze het allemaal best kan. Het kan haar soms niet snel genoeg. Zo crost ze op haar fiets door het parkje en vliegt ze de bocht door, waarbij ik niets anders kan dan wegkijken. Dat soort dingen doe je maar lekker als ik er niet bij ben, want mijn hartslag schiet gelijk de lucht in. Moet ik het verbieden? Of laat ik haar een keer onderuit gaan?. Ik heb immers ook veel geleerd van “wie niet luisteren wil, die moet maar voelen”.

Niemand heeft mij vooraf verteld dat het hele moederschap zo lastig zou zijn. Vroeger had ik dan ook het idyllische beeld in mijn hoofd dat kinderen luisteren, zolang je ze maar een goede opvoeding geeft. Nu weet ik beter. Heb ik geleerd dat kinderen een eigen mening hebben en dat die niet altijd overeen komt met die van mama. Ook weet ik inmiddels dat kinderen zichzelf zowel onderschatten als overschatten. Het is dan aan ons om ze vertrouwen te geven of om ze af te remmen. Maar waar in het handleiding staat wanneer je wat moet doen? Wat is überhaupt de juiste manier?

Dus zit er voor mij niets anders op dan te doen wat ik denk dat het beste is. Mijn intuïtie volgen en hopen dat ik de juiste beslissing neem. Ongeacht wat anderen daarvan denken. Want zoveel mama’s, zoveel meningen. Ik zal haar troosten als ze valt en ben inmiddels een volleerd pleister-plakker. Daarnaast bezit ik nog een hele partij magische kusjes die wonderen verrichten. Ik moet erop vertrouwen dat ze weet wat ze doet en dat wat ze doet goed is. Dat ze veilig is omdat ik haar de juiste handvatten heb aangereikt. Weten dat ik haar toch niet voor alles kan behoeden. Ondertussen laat ik haar zichzelf zijn, ook als dat betekent dat ze als Mega Mindy op de schoolfoto gaat. Ongeacht wat anderen daarvan vinden. En ik laat haar haar eigen grenzen opzoeken waarbij ze af en toe mijn grens zal passeren. En als dat gebeurt? Dan roep ik gewoon “Kinderen een kwartje”, waarop mijn dochter luidkeels roept dat ze geen geit is en we allebei in de lach schieten. Dan geven we elkaar weer een knuffel en is alles weer perfect. Tot de volgende hartverzakking dan in ieder geval!