column nr: 50

Ik heb zo het gevoel in een foute film te zitten. Heb jij dat nou ook? Ik bemerk dat ik mij meer en meer onzeker voel. Mij zorgen maak om ieder kuchje van mij of Arie. Het laat mij schrikken, worden we ziek? Ik bemerk dat ik meer en meer gespannen word. Zorgen om mijn moeder, onze kinderen en kleinkinderen, om alle mensen die we kennen. De digitale koorts thermometer draait bij wijze van spreken overuren, onbetaald. De zeepfabrikant verdient goud geld.

Maar ik ben niet alleen in deze, zo velen met mij maken zich zorgen om de gezondheid van zichzelf en al hun geliefden. Angst, angst is zo funest…

Mijn gedachten gaan vaak naar mijn moeder van 88 en alle ouderen die afgesloten zijn van de buitenwereld, die alleen zitten tussen 4 muren. Maar ze is een sterke vrouw, in die zin dat ze alles nog zelf doet. Van boodschapjes tot haar bankzaken aan de hand van een schriftje waar alle te verwachten inhoudingen worden afgevinkt. Ze werkt als vrijwilliger, organiseert met haar beste vriendin de bingo in de Vliet, verleent hand- en spandiensten voor SeniorenWelzijn. Ze appt en heeft soms ruzie met haar mobiele telefoon zodat icoontjes verdwijnen en het weer gecorrigeerd moet worden door ons. Ze ontvangt filmpjes en foto’s van haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. De emoji’s heeft ze sinds een paar maanden ontdekt, wat soms hilarische beelden oplevert. Maar alles is ineens veranderd en niet meer zoals het was.

Quarantaine. We hebben onze moeder in De Vliet voor haar eigen veiligheid in quarantaine gezet, niemand mag op bezoek. Het duurde even voor de ernst van de situatie tot haar doordrong, maar ze begrijpt het nu volledig, gelukkig. Mijn broer en ik bellen haar dagelijks en ik probeer iedere dag even langs te gaan. Langsgaan wil zeggen: aanbellen, de deur gaat op een kiertje open, een aarzelende blik de gang in met daarna een glimlach van blijdschap om iemand te zien. Op ruim 2 meter afstand praten we dan even, over van alles maar eigenlijk alleen maar over Corona. Soms lachen we als ze met blauwe handschoentjes aan de deur opendoet, want dan zegt ze slim: “ik doe altijd handschoentjes aan als ik de krant lees”. Iedereen in de familie doet op haar of zijn manier zijn best om haar te ondersteunen. Een bloemetje, een kaart, een belletje, een boodschap, een tekening, even zwaaien in de tuin door de achterkleinkinderen naar “kleine oma”.

Ze is voorzien van voldoende eten, zegt ze. “Je moeder heeft genoeg ingeslagen hoor”, zei Nico de slager. Ze kijkt tv, borduurt, puzzelt, maakt alvast kerstkaarten en leest de krant… Shit, de krant bedenk ik mij. De schrik slaat om mijn hart, zal toch niet zo zijn dat ze zelf de krant beneden gaat halen?… Navraag bevestigt mijn angst, gelukkig hebben we dat ook weer getackeld.

Niet meer dagelijks naar de koffiemorgen in de recreatiezaal, geen biljarten, geen open zondagen, geen bingo, geen handwerkochtenden, niet naar de bibliotheek, geen activiteiten meer. De zaal is terecht dicht. Wat moet dat moeilijk zijn voor al die mensen die de recreatiezaal bezochten.

Ze vermaakt zich prima, zegt ze. Maar is dat zo?

Hoe lang houdt ze dit vol… hoe lang moeten we haar beschermen…hoelang kunnen we haar beschermen… we vrezen allemaal een lange onzekere periode tegemoet te gaan. Hoe lang houden alle mensen het vol, afstand bewaren, binnenblijven bij klachten. Wat moet het voor sommige eenzaam en intens verdrietig zijn gescheiden te zijn van je geliefden.

Gisteren zei ik tegen haar: “Het is net een slechte film, hè ma, waar we in zitten?” Waarop ze gevat zei: “Nou, dan is het wel een verdomd slechte film, geef mij Sissy maar!”

Weet je wat Arie en ik het meeste missen? Onze kinderen en kleinkinderen. Het niet meer spontaan elkaar kunnen omarmen, niet meer kunnen knuffelen met de kleintjes, geen kus meer op hun kruintje.

Ja Ma… je hebt gelijk, een verdomd slechte surrealistische film.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 360 lezers

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx | Zaterdagcolumnist (2 wekelijks) | 8/2015 - 2/ 2020

3 Reacties

  1. 28 maart 2020 at 12:06

    Bij ons is er niet veel veranderd. Wij waren reeds grotendeels aan huis gekluisterd.

  2. Marja Gerkema
    28 maart 2020 at 11:10

    Zo triest allemaal…Wat missen we toch het alledaagse leven wat zo vanzelfsprekend leek, maar dat niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn

  3. Aad Rieken
    28 maart 2020 at 09:05

    “Si Horror Si Thriller!”