Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Mijn inspiratie voor een onderwerp bleek niet origineel. Op exact deze dag in 2014 schreef ik het al. Kennelijk moet de boodschap nogmaals worden uitgedragen
Ik kan eind september al genieten van het vooruitzicht dat de kerst eraan komt. Die negentig dagen vliegen voorbij. De kerstperiode helaas ook… En toch vind ik kerst eigenlijk vreselijk: verplichtingen en twee dagen bij elkaar in huis zitten zitten. Wij doen dat dus niet. De uitdrukking ‘bezit van het artikel is het eind van het vermaak’ gaat hier kennelijk ook op.
Kerstmis vieren stond ooit symbool voor het vieren van de geboorte van het kindje Jezus. Ik zie hoe op televisie, in films en reclames een sfeer wordt neergezet van mensen die samenkomen en gelukkig lijken te zijn. Ik vind dat mooi om te zien, maar ik heb er een beleving bij – om Boudewijn de Groot te citeren – van “de foto’s die zo vals getuigen van een blije jeugd”.
Grappig is dat het geboortejaar eeuwen geleden fout is bepaald. Er zijn ook nog eens duidingen die zeggen dat de dag 17 april zou moeten zijn. Weg White Christmas …
De vijfentwintigste december hoort vanouds bij een heidens feest. Er zijn vreugdevuren en versierde bomen omdat de langste nacht voorbij is. In de middeleeuwen kon men het af met kaarsen en decoraties van fruit en zo. In de 19e eeuw is men met de kerstbomen gekomen en heeft de geboortedag van Jezus daarmee in verband gebracht. Menselijke verzinsels die gekoppeld werden aan een geboortefeest.
Wist je dat er in 813 vier kerstdagen waren en dat er dan niet mocht worden gewerkt? Klinkt luxueus, maar ik denk niet dat ze toen een 40-urige werkweek hadden. In 1773 waren de derde en vierde dag eraf gehaald en pas in 1964 werden het twee officiële vrije dagen. Zie dit artikel.
Eén kerstdag is heden dus niet genoeg.
Wat is dan de werkelijkheid?
Ik leg mijn oor regelmatig te luisteren bij anderen en dan blijkt dat in veel gezinnen de sfeer het hele jaar onderling niet ‘pais en vree’ is. Men zegt erbij dat ze met kerst wél bij elkaar komen om gezamenlijk kerst te vieren onder het mom van ‘met kerst hoor je alle geschillen opzij te leggen’.
Ik zie dat als een soort van tijdelijke wapenstilstand waar de onechtheid van afdruipt. En dát vind ik volledig haaks op de kerstgedachte. Je moet het vanuit echtheid en oprechtheid beleven. Tenminste als je iets met religie hebt en het ziet als vieren van de geboorte van Jezus. Voor anderen is Kerst dé gelegenheid om veel te eten en te drinken.
Bij mijn verjaardag is het nooit gelukt om er een tweede feestdag aan vast te plakken. Niet dat ik daaraan behoefte heb. Ik vier hem al jaren niet. Misschien is dat wel om te voorkomen dat Bert van Leeuwen met zijn limousine komt voorrijden. Aan mijn lijf geen ‘Familiediner’.

Hoe jij ook tegen de kerst aan kijkt: maak er een mooie tijd van en geniet van het gezelschap waarin jij je bevindt en houdt dat het hele jaar dan wel vol, hè?
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 189 lezers