Column(51): Cirkeltjes

                  experts genoeg, maar nu nog zorg die helpt

column nr:

Cirkeltjes. Vervelende dingen wanneer je erin gevangen zit. Een gebed zonder eind. Geen begin, geen midden en vooral geen licht aan het eind van die tunnel. Een oneindige herhaling van zetten. Geen mogelijkheid om buiten de paden te lopen. Altijd binnen de lijntjes blijven. En nog vervelender wordt het wanneer ze dat cirkeltje in een hokje willen stoppen. Dat past niet. Hoe je ook propt. Hoe hard je ook duwt en trekt. Dat cirkeltje blijft rond. En dat hokje vierkant.

Zo ook bij mij. Al twee jaar ben ik bezig. Met ziekenhuizen, artsen en andere specialisten. Elk vakkundig op hun eigen gebied. Hun eigen hokje. Ik stuiter van hokje naar hokje terwijl ik vastzit in mijn cirkeltje. Niemand heeft een pasklare oplossing. Dus wordt er een nieuw plan bedacht. We gaan hetzelfde cirkeltje, synchroon naast het bestaande cirkeltje plaatsen. Op zich een logische keus. Want een rondje past in een rondje. Men neemt dezelfde lijntjes en volgt hetzelfde patroon zodat er een identiek tweede cirkeltje ontstaat. Het enigste wat ik nu nog moet doen is springen. In blind vertrouwen. Hopend dat het tweede cirkeltje niet volledig identiek is aan de eerste. Of eigenlijk hoop ik dat wel. Want ik ga me wederom begeven op het gebied van de psychische zorg. En wanneer dit cirkeltje toch anders blijkt te zijn dan de eerste, waar ligt dan het juiste pad? Welk cirkeltje is dan de juiste?

En dat is het gevaar denk ik ook. Er is geen exacte wetenschap voor wat ik heb. Geen pasklare oplossing die alles kan verhelpen. Dus worden er nog meer hulpverleners ingeschakeld. Nog meer vakkundigen die in hun eigen hokje denken. Elk met hun eigen mening. Niet onderbouwd. Niet wetenschappelijk bewezen. Maar puur op gevoel en ervaring. Dan zie ik een programma op tv. Een jongen van 21 die 13 diagnoses op zak heeft. Of zoals hij het zegt; hij is 13 soorten gek. Het bewijst mijn punt. Zoveel mensen, zoveel meningen en te weinig wetenschappelijke onderbouwingen. Mijn tweede cirkeltje wordt intussen gemaakt. En ik ga straks een psychische route bewandelen voor een lichamelijke aandoening. Ondersteund door tig hulpverleners die niet met elkaar overleggen. De weg naar acceptatie. Maar gaat dat me ook verlossing brengen? Of kost dit mij mijn laatste beetje energie? Dit stuiterballetje voelt de bui al weer hangen.

En dit allemaal met dank aan het UWV. Ik ben nu grotendeels afgekeurd maar ik móet wel van alles. Die laatste procenten willen ze namelijk ook nog van mij hebben. Dus moet ik dingen. Iets waar de mensen die met mij bezig zijn mij niet toe in staat achten. Geen van de aanwezige hulpverleners vindt het een goed idee wat het UWV voorstelt. Maar ja, helaas ben ik wel van het UWV afhankelijk voor mijn geld. Dus móet ik naar hen luisteren. En naar hulpverlener A, die plan A heeft uitgezet. En hulpverlener B, die gelooft dat plan B toch echt beter werkt. C en D overleggen nog wel met elkaar dus die komen met een gezamenlijk plan van aanpak. Maar E, tja, die is nieuw in het spel en kijkt er met een frisse blik toch weer net even anders tegenaan. Nu is het wachten tot E, F en G ingeschakeld heeft zodat ik naar mijn tweede cirkeltje kan springen. Zolang ik het UWV maar bovenaan mijn lijstje zet… want dat is wel het belangrijkste hokje. Althans, als ik een dak boven mijn hoofd wil houden. Ik sta klaar om de sprong te wagen. Van mijn versleten eerste cirkeltje naar mijn gloednieuwe. Ik ga het avontuur weer aan. Ik ben niet voor één gat te vangen. Ik stuiter wel door. Net zolang tot ik in dat hokje pas. Of uit gestuiterd ben. Welke van de twee er dan ook eerder komt!